Με την υπ’ αριθμ. 5 από 6/9/2019 Γνωμοδότηση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κρίθηκε ότι, οι διατάξεις του παλαιού ΠΚ που αφορούν την μετατροπή της ποινής σε χρηματική, την αναστολή εκτέλεσης και την απόλυση υπό όρο, εφαρμόζονται σε όλες τις πράξεις που τελέστηκαν έως την 30/6/2019, κατά ρητή επιταγή των άρθρων 2 και 465 του νέου ΠΚ. Η προσέγγιση αυτή είναι σαφής και δεν υφίσταται ανάγκη επίκλησης της αρχής «in dubio pro libertate».

Ειδικότερα, η εν λόγω γνωμοδότηση εκδόθηκε κατόπιν σχετικού ερωτήματος του Δ/ντη Καταστήματος Κράτησης Πατρών, ως προς την εφαρμογή της διάταξης του άρθρου 105 παρ. 2 του παλαιού ΠΚ, σε πράξεις που τελέσθηκαν πριν τη θέση σε ισχύ του νέου ΠΚ. Σύμφωνα με τη γνωμοδότηση, όταν η ποινή βρίσκεται στο στάδιο της εκτίσεώς της, ως ελαστικότητα νοείται η δυνατότητα αριθμητικής μεταβολής της υλοποιημένης κοινής. Οι θεσμοί που εκφράζουν αυτήν τη δυνατότητα είναι η υπό όρον απόλυση και η ευεργετική μέτρηση των ελάχιστων μορίων (ημερών) υλοποιημένης ποινής. Τέτοιο ευεργέτημα προέβλεπε η μέχρι πρότινος ισχύουσα διάταξη του άρθρου 105 §2 εδ. δ΄ παλαιού ΠΚ, σχετικά με τον υπολογισμό του χρόνου κράτησης όταν ο κατάδικος είχε συμπληρώσει το 65^ο έτος ηλικίας. Ο νέος ΠΚ (Ν.4619/2019) κατήργησε την εν λόγω διάταξη χάριν της «αποκαθάρσεως» του θεσμού της υπό όρον απολύσεως. Ωστόσο, σύμφωνα με το άρθρο 465 του νέου ΠΚ,  η διάταξη αυτή εξακολουθεί να εφαρμόζεται για πράξεις που τελέστηκαν μέχρι την 30/6/2019. Εξάλλου, τούτο επιτάσσει σε κάθε περίπτωση και η διάταξη του άρθρου 2 παρ. 1 ΠΚ, σχετικά με την εφαρμογή της ευμενέστερης διατάξεως.