Με αφορμή σχετική αναφορά του Διευθυντή του ΚΚ Αλικαρνασσού, ο Αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου κλήθηκε να γνωμοδοτήσει, μεταξύ άλλων, σχετικά με τον ελάχιστο χρόνο πραγματικής έκτισης ποινής κάθειρξης για πράξεις που τελέσθηκαν έως την 01.07.2019, ως προϋπόθεση για την χορήγηση της απόλυσης υπό όρο. Επισημαίνει, λοιπόν ότι, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 2 του νέου ΠΚ, είναι πλέον δυνατή η εφαρμογή διατάξεων διαφορετικών νόμων, άλλως η «σύμμειξη» νόμων. Μεταξύ των διατάξεων της παρ. 6 του άρθρου 105Β του νέου ΠΚ και της αντίστοιχης παραγράφου του άρθρου 105 πΠΚ, lex mitior είναι αναμφίβολα η προϊσχύσασα διάταξη, η οποία, εκτός από την έκτιση των 3/5 της ποινής κάθειρξης (ταυτιζομένου στους δύο Κώδικες), απαιτεί πραγματική παραμονή στο κατάστημα κράτησης για χρονικό διάστημα ίσο με το 1/3 (=5/15) της διάρκειας της ποινής. Αντίθετα, η νεότερη διάταξη προβλέπει πραγματική παραμονή για χρονικό διάστημα ίσο με τα 2/5 (=6/15) της ποινής, άρα είναι δυσμενέστερη και μη εφαρμοστέα εν προκειμένω. Εξάλλου, το άρθρο 465 του νέου ΠΚ προβλέπει ρητά ότι οι διατάξεις του προϊσχυσαντος ΠΚ για την απόλυση υπό όρο εφαρμόζονται για πράξεις που τελέσθηκαν μέχρι τη θέση σε ισχύ του νεου ΠΚ. Παρά το γεγονός, λοιπόν, ότι με τη σύμμειξη των διατάξεων του άρθρου 94 §1 του νέου ΠΚ και του άρθρου 105 §6 εδ. β’ του παλαιού ΠΚ λαμβάνει χώρα «κατασκευή» νέου νόμου (Κώδικα) ως προϊόντος συνδυασμού διατάξεων, τούτο ανταποκρίνεται στην επιλογή του νομοθέτη, που αξιώνει αυτόν τον συνδυασμό ευμενέστερων διατάξεων και αναθέτει τον ρόλο οιονεί νομοθέτη στον εφαρμοστή του ποινικού δικαίου.