Αυτοδίκαιη έκπτωση υπαλλήλου από την υπηρεσία, συνεπεία αμετάκλητης ποινικής καταδίκης∙ με την έκπτωση και τη συνακόλουθη λύση της υπαλληλικής σχέσης καθίστανται αχρεώστητες και καταλογιστέες οι καταβληθείσες σε αυτόν συνολικές αποδοχές. Αντικείμενο του καταλογισμού είναι οι καθαρές αποδοχές, όχι δε και τα ποσά που παρακρατήθηκαν από την υπηρεσία για εισφορές σε ταμεία ασφάλισης, υγειονομική περίθαλψη∙ επίσης, είναι σύννομος ο καταλογισμός με το αντίστοιχο ποσό της παρακράτησης φόρου εισοδήματος. Στην περίπτωση που δημόσιος υπάλληλος καταλογίζεται με τις εισπραχθείσες από αυτόν αποδοχές του χρονικού διαστήματος που μεσολαβεί από την αυτοδίκαιη απόλυσή του μέχρι το πέρας της εν τοις πράγμασι παροχής των υπηρεσιών του, ο καταλογισμός του ως νόμιμη αιτία έχει την υποχρέωση του λαβόντος σε αποκατάσταση του ελλείμματος στη δημόσια διαχείριση από τη συνέχιση της καταβολής σε αυτόν αποδοχών, παρά την παύση οποιασδήποτε αξίωσής του για μισθό, με συνέπεια η ένσταση αδικαιολογήτου πλουτισμού του αυτοδικαίως απολυθέντος υπαλλήλου να είναι απορριπτέα∙ εξάλλου, αποκλείεται η αξίωση αδικαιολόγητου πλουτισμού, όταν η εργασία παρασχέθηκε χωρίς νόμιμο έρεισμα από καταδικασθέντα υπάλληλο, ο οποίος, παρά τη δημοσίευση της αμετάκλητης καταδικαστικής σε βάρος του απόφασης, που επισύρει την αυτοδίκαιη έκπτωσή του από την υπηρεσία, εξακολούθησε να παρέχει τις υπηρεσίες του στο Δημόσιο, παραλείποντας να ενημερώσει σχετικά την υπηρεσία του∙ σε κάθε περίπτωση, η υπηρεσία, που παρέχει ο δημόσιος υπάλληλος μετά την ως άνω αυτοδίκαιη λύση της εργασιακής σχέσης του και μέχρι την παύση της παροχής της εργασίας του, δεν δημιουργεί καμία αξίωση αμοιβής. Κάμψη των ανωτέρω θα ήταν δυνατόν να υπάρξει σε περιπτώσεις, όπου οι προσωπικές και εργασιακές συνθήκες του υπαλλήλου και οι επιπτώσεις, που με τον καταλογισμό επέρχονται στην προσωπική και οικονομική κατάστασή του, θα καθιστούσαν τον καταλογισμό αντίθετο στην απορρέουσα αρχή της αναλογικότητας.