Η προσφεύγουσα, υπήκοος του Καμερούν και κάτοικος Μόριας, διαμαρτύρεται ενώπιον του ΕΔΔΑ για την παράλειψη της ανάληψης της ιατρικής περίθαλψης αυτής, αιτούσας άσυλο και οροθετικής, από τις αρχές, καθώς και για τις συνθήκες διαβίωσης εντός των καταυλισμών της Μόριας και του Πολυκάστρου. Συγκεκριμένα, η ίδια είχε διαγνωστεί οροθετική το έτος 2016, όταν διέμενε στο Καμερούν, το οποίο ωστόσο εγκατέλειψε προκειμένου να διαφύγει από τις σεξουαλικές κακοποιήσεις και τις διώξεις που ασκούσαν οι εκεί αρχές. Στις 20 Δεκεμβρίου 2019 η προσφεύγουσα έφθασε στη νήσο Λέσβο και την επομένη καταγράφηκε από τις αρχές του Κέντρου Υποδοχής και Ταυτοποίησης («Κ.Υ.Τ.») της Μόριας, όπου βεβαίωσε προφορικά τις αρχές για την κατάσταση της υγείας της και στις 10 Ιανουαρίου 2020 κατέθεσε αίτηση διεθνούς προστασίας ενώπιον των αρχών του Κέντρου, δηλώνοντας με επίσημο τρόπο ότι ήταν οροθετική. Έπειτα από μια σειρά μετακινήσεων και διαδοχικών συστάσεων για την κατάσταση της υγείας της προσφεύγουσας, στις 23 Απριλίου 2020 της χορηγήθηκε μία νέα κάρτα αίτησης ασύλου, χωρίς γεωγραφικό περιορισμό, ενώ στις 3 Μαΐου 2020, η προσφεύγουσα μεταφέρθηκε στον καταυλισμό του Πολυκάστρου. Εν συνεχεία, τον Μάιο του 2020, ο Συνήγορος του Πολίτη, με επιστολή του στις αρχές του καταυλισμού του Πολυκάστρου, υπενθύμιζε το καθήκον της παρακολούθησης της ιατρικής περίθαλψης των προσώπων που πάσχουν από σοβαρές ασθένειες και, κατά προτεραιότητα, των προσώπων που έχουν προσβληθεί από HIV και των θυμάτων βιασμού, με τη σημείωση μάλιστα ότι η προσφεύγουσα δεν είχε προωθηθεί στην υγειονομική μονάδα, ζητώντας παράλληλα την ενημέρωση περί παροχής της κατάλληλης ιατρικής περίθαλψης σε εκείνη. Το ίδιο διάστημα, η προσφεύγουσα διακομίσθηκε από το νοσοκομείο του Κιλκίς στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ εξαιτίας ενός συνεχούς πυρετού και μιας λεμφαδενοπάθειας. Αναφορικά με τις συνθήκες ζωής στον καταυλισμό της Μόριας αλλά και του Πολυκάστρου, το Δικαστήριο, από τα έγγραφα της δικογραφίας και τα μη αμφισβητούμενα γεγονότα, καταλήγει στην κρίση ότι η προσφεύγουσα διάμεινε στον καταυλισμό της Μόριας από τις 21 Δεκεμβρίου 2019 μέχρι τις 2 Μαΐου 2020, μέσα σε έναν κλειστό χώρο μαζί με 11 ακόμη γυναίκες για λόγους ασφαλείας, χωρίς να προκύπτει κάποια συγκεκριμένη και εμπεριστατωμένη πληροφορία σχετικά με την προσωπική κατάστασή της μέσα στον καταυλισμό. Περαιτέρω, για την ιατρική περίθαλψη στους καταυλισμούς της Μόριας και του Πολυκάστρου, το ΕΔΔΑ διαπίστωσε ότι η ιατρική περίθαλψη επιτράπηκε από τον Οργανισμό (ΕΟΔΥ), αφού η προσφεύγουσα υποχρεώθηκε να απευθυνθεί στις αρχές του καταυλισμού για να τύχει της ιατρικής παρακολούθησης που απαιτούσε η κατάσταση της υγείας της. Εντούτοις, δεδομένου ότι η μόνη επιδείνωση της κατάστασης της υγείας δεν επαρκεί για να χαρακτηρισθεί μία παραβίαση του άρθρου 3 της Σύμβασης, ερευνάται κατά πόσον οι εθνικές αρχές έλαβαν όλα τα εύλογα ιατρικά μέσα προκειμένου να εμποδίσουν την εξέλιξη της νόσου, καταλήγοντας στο γεγονός ότι η κατάσταση της υγείας της καταγράφηκε επισήμως για πρώτη φορά στις 22 Απριλίου 2020, ήτοι τέσσερις μήνες μετά την άφιξή της στον καταυλισμό, παρά το γεγονός ότι η προσφεύγουσα είχε προειδοποιήσει πολλάκις τις αρχές σχετικά με την κατάστασή της. Εν προκειμένω, σύμφωνα με τη σκέψη του Δικαστηρίου, οι εθνικές αρχές όφειλαν να είχαν εξασφαλίσει την ταχεία μεταφορά της προσφεύγουσας για να υποβληθεί στις ιατρικές εξετάσεις της, καταλήγοντας στο ότι δεν ενήργησαν με την απαιτούμενη επιμέλεια και παρέλειψαν να λάβουν, πριν τις 23 Ιουνίου 2020, όλα τα αναμενόμενα και απαιτούμενα μέτρα για την προστασία της υγείας της προσφεύγουσας, εκθέτοντάς αυτήν, καταληκτικά, σε απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση. Το ΕΔΔΑ επιδίκασε στην προσφεύγουσα το ποσό των δέκα χιλιάδων ευρώ (10.000€) ως αποζημίωση για κάθε ηθική βλάβη, ποσό που υποχρεούται προς καταβολή το εναγόμενο Κράτος εντός τρίμηνης προθεσμίας.