Ο προσφεύγων, υπό την ιδιότητα του διαζευγμένου γονέα, διά της κρινόμενης προσφυγής καταγγέλλει την απώλεια του δικαιώματος επικοινωνίας, καθώς και την επανειλημμένη παράλειψη των εθνικών αρχών να διενεργήσουν ψυχολογική έκθεση και έκθεση κοινωνικής πρόνοιας. Συγκεκριμένα, επικαλείται παραβίαση του άρθρου 8 της Σύμβασης, διά της ανωτέρω συμπεριφοράς των εγχώριων αρχών, ένεκα μη εκτέλεσης της υπ’ αριθ. 10569/2015 απόφασης, με την οποία του αναγνωρίστηκε το δικαίωμα επικοινωνίας, και των υπ’ αριθ. 3551/2017 και 420/2017 αποφάσεων, με τις οποίες διατάχθηκε η έκθεση κοινωνικής πρόνοιας και η έκθεση παιδοψυχίατρου. Το ΕΔΔΑ, παραπέμποντας στη νομολογία του, επανέλαβε την ελλειμματική χρησιμότητα των ενδίκων μέσων που προβλέπονται στο άρθρο 950 παρ. 2 του ΚΠολΔ και στο άρθρο 1532 του ΑΚ, κρίνοντάς τα «αναποτελεσματικά» σε παρόμοιες με του προσφεύγοντος καταστάσεις, όπως η φροντίδα παιδιών, η οποία απαιτεί ταχύτητα εφαρμογής του μέτρου. Επιπροσθέτως, επισημαίνει ότι οι διαδικασίες που αφορούν την ανάθεση της γονικής μέριμνας ή του δικαιώματος επικοινωνίας του μη συνοικούντος γονέα, συμπεριλαμβανομένης της εκτέλεσης οριστικής απόφασης, απαιτούν επείγοντα χειρισμό και λήψη αποτελεσματικών μέτρων, καθότι η πάροδος του χρόνου δύναται να προξενήσει ανεπανόρθωτες συνέπειες για τη γονεϊκή σχέση, ιδίως του τέκνου με τον γονέα με τον οποίο δεν συνοικεί. Ειδικώς για το μέτρο της στέρησης της ελευθερίας ενός εκ των γονέων, τονίζεται ότι η χρήση του καθίσταται εξαιρετική και με την προϋπόθεση της προηγούμενης χρήσης ή διερεύνησης άλλων μέσων. Ανεξαρτήτως της παραδοχής εκ του Δικαστηρίου της δύσκολης κατάστασης της υπόθεσης και της διαχείρισης των ευαίσθητων ζητημάτων που είχαν κληθεί οι εθνικές αρχές να αντιμετωπίσουν, κρίθηκε ότι η έλλειψη συνεργασίας μεταξύ των γονέων δεν μπορεί να απαλλάξει τις αρμόδιες αρχές από την εφαρμογή όλων των μέσων που διατίθενται για τη διατήρηση του οικογενειακού δεσμού. Συνάμα, το ΕΔΔΑ δέχτηκε ότι πρέπει μεν να αποδίδεται στις απόψεις των παιδιών η δέουσα βαρύτητα, πλην όμως αυτές δεν αρκούν ώστε να υπερισχύσουν του βέλτιστου συμφέροντός τους, ιδίως αναφορικά με την τακτική γονεϊκή επικοινωνία. Καταληκτικά, το Δικαστήριο διαπίστωσε παραβίαση του άρθρου 8 της Σύμβασης, λόγω της μη λήψης εκ των ελληνικών αρχών όλων των αναγκαίων μέτρων που θα μπορούσαν έστω να συμβάλλουν στη διατήρηση του δικαιώματος της επικοινωνίας του μη συνοικούντος γονέα - και εν προκειμένω προσφεύγοντος- με τα τέκνα του, και επιδίκασε εύλογη αποζημίωση στον προσφεύγοντα για ηθική βλάβη.