Ο προσφεύγων, ιδιοκτήτης αρτοποιείου, στο οποίο το έτος 2000 τραυματίστηκε θανάσιμα από μηχανή ζυμώματος η εννιάχρονη κόρη μίας υπαλλήλου του, διαμαρτύρεται για παραβίαση του τεκμηρίου αθωότητας, ένεκα της επιβολής αστικής ευθύνης στον προσφεύγοντα, παρά την αθώωσή του σε ποινική δίκη. Συγκεκριμένα, το Πλημμελειοδικείο Βόλου έκρινε, σε πρώτο βαθμό, τον προσφεύγοντα ένοχο για ανθρωποκτονία από αμέλεια και παραβίαση των μέτρων ασφαλείας στον χώρο εργασίας και τον καταδίκασε σε φυλάκιση είκοσι έξι μηνών, ενώ σε συνέχεια της αγωγής ενώπιον των πολιτικών δικαστηρίων που άσκησαν από κοινού η μητέρα και η αδελφή της θανούσας, κατά του προσφεύγοντος, ζητώντας αποζημίωση για τον πόνο και την οδύνη που προκάλεσε ο θανάσιμος τραυματισμός του κοριτσιού, το Πρωτοδικείο Βόλου με απόφασή του έκρινε τον προσφεύγοντα υπαίτιο κατά 40% για αμέλεια. Και τούτο, διότι δεν είχε απενεργοποιήσει τον κεντρικό διακόπτη του μηχανήματος, ενώ παράλληλα αποδόθηκε στη μητέρα του θύματος ευθύνη κατά ποσοστό 60%, δεδομένου ότι η ίδια, ασκούσα τη γονική μέριμνα της κόρης της, επέτρεψε σε εκείνη να εισέλθει στο χώρο με τα επικίνδυνα μηχανήματα, μη επιβλέποντάς την. Καταληκτικά, το δικαστήριο διέταξε τον προσφεύγοντα να καταβάλει αποζημίωση ύψους 10.570 ευρώ στην πρώτη και 20.000 ευρώ στη δεύτερη από τις ενάγουσες. Ωστόσο, το Ποινικό Εφετείο Λάρισας αθώωσε τον προσφεύγοντα για ανθρωποκτονία από αμέλεια, με απόφασή του, με την αιτιολογία ότι ο θάνατος δεν οφειλόταν σε αμέλειά του, καθότι είχε απαγορεύσει στη μητέρα την είσοδο της κόρης της στον χώρο παρασκευής, ενώ αδιάφορη κρίθηκε η απενεργοποίηση του κεντρικού διακόπτη, διότι το ζυμωτήριο δεν είχε τεθεί σε λειτουργία, αλλά η ανήλικη είχε υποστεί κατάγματα στο κρανίο και τον αυχένα από την πτώση από το μηχάνημα. Το ΕΔΔΑ, όπως έχει κρίνει και με την πάγια νομολογία του, εκτίμησε ότι, εν προκειμένω, η πολιτική διαδικασία συνδεόταν με την ποινική και, παρά την αθώωση από την ποινική ετυμηγορία και το γεγονός ότι ορισμένα από τα στοιχεία είχαν προσκομιστεί και ενώπιον του ποινικού δικαστηρίου, το δευτεροβάθμιο πολιτικό δικαστήριο όφειλε να στηριχθεί στα επιχειρήματα που παρουσίασαν οι διάδικοι και να εφαρμόσει τους κανόνες που διέπουν το βάρος απόδειξης στις πολιτικές διαδικασίες. Μάλιστα, επισημαίνεται ότι ο τρόπος με τον οποίο το Δικαστήριο προσδιόρισε την αστική αδικοπραξία, τη διέκρινε από το ποινικό αδίκημα και δεν υποδήλωνε ότι ο προσφεύγων είχε διαπράξει ποινικό αδίκημα. Περαιτέρω, σύμφωνα με το εθνικό δίκαιο, η έκβαση της ποινικής διαδικασίας δεν είναι καθοριστική για την αστική υπόθεση, και τούτο διότι, η οικογένεια του θύματος είχε δικαίωμα να ζητήσει αποζημίωση για τον πόνο και την οδύνη που προκάλεσε ο θάνατος, ανεξάρτητα από το αν ο κατηγορούμενος καταδικάστηκε ή αθωώθηκε, ενώ το ζήτημα της αποζημίωσης έπρεπε να αποτελέσει αντικείμενο χωριστής νομικής αξιολόγησης. Τονίζεται ότι οι εκφράσεις που χρησιμοποίησαν τα πολιτικά δικαστήρια δεν θα μπορούσαν εύλογα να εκληφθούν ως επιβεβαίωση καταλογισμού ποινικής ευθύνης στον προσφεύγοντα. Το ζήτημα της αποζημίωσης αποτελούσε αντικείμενο χωριστής νομικής εκτίμησης στο πλαίσιο αστικής δίκης, βάσει κριτηρίων και αποδεικτικών κανόνων που διέφεραν από εκείνους που ίσχυαν για την ποινική ευθύνη, και με τη λήψη νέων αποδεικτικών στοιχείων. Το ΕΔΔΑ κήρυξε την προσφυγή απαράδεκτη.