Ο προσφεύγων, διά της κρινόμενης προσφυγής, καταγγέλλει τη μη δίκαιη ικανοποίηση των αιτημάτων του από τα εθνικά δικαστήρια σε υπόθεση αφορώσα τη θέσπιση δικαιώματος διέλευσης αγωγού φυσικού αερίου στο οικόπεδό του. Ειδικότερα διαμαρτύρεται για το ευτελές ποσό της πάγιας αποζημίωσης που του καταβλήθηκε για το τμήμα της γης του που καλύπτεται από τη ζώνη δουλείας, όπως επίσης και για την άρνηση των εθνικών δικαστηρίων να του χορηγήσουν ειδική αποζημίωση για το υπόλοιπο τμήμα της γης του, το οποίο, αφού κατέστη μη οικοδομήσιμο στο σύνολό του, θα αποτελούσε αντικείμενο de facto απαλλοτρίωσης. Ήδη τα εθνικά δικαστήρια, μέσω της διαταχθείσας πραγματογνωμοσύνης,  έκριναν ότι o προσφεύγων μπορούσε να οικοδομήσει καταστήματα και κτίρια σε ορισμένα σημεία της γης του, τηρώντας τόσο τις νόμιμες αποστάσεις όσο και την απαγορευτική ζώνη των είκοσι μέτρων. Το ΕΔΔΑ αναγνωρίζει εν προκειμένω την παρέμβαση στο δικαίωμα ιδιοκτησίας του προσφεύγοντος, η οποία προβλεπόταν από τον νόμο και επιδίωκε θεμιτό σκοπό κοινής ωφέλειας, δηλαδή την εγκατάσταση και διέλευση αγωγού φυσικού αερίου. Περαιτέρω, επισημαίνει ότι δεν εμπίπτει στην αρμοδιότητά του η υποκατάσταση των εθνικών δικαστηρίων, τα οποία είναι αρμόδια να σταθμίσουν τα δεδομένα που συλλέγουν, ούτε είναι αρμόδιο να καθορίσει τη ζημία που υπέστη ο προσφεύγων ως αποτέλεσμα της επίμαχης περιοχής δουλείας. Το Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν αποδεικνύεται η αυθαίρετη κρίση των εθνικών δικαστηρίων για τον καθορισμό του ποσού της αποζημίωσης, ενώ θεωρεί ότι η άρνηση των τελευταίων να χορηγήσουν στον προσφεύγοντα ειδική αποζημίωση για το ανωτέρω γεγονός δεν φαίνεται προδήλως δυσανάλογη προς τον θεμιτό σκοπό που επιδιώκει η εγκατάσταση του αγωγού φυσικού αερίου. Απέρριψε την προσφυγή.

Ολόκληρο το κείμενο της απόφασης στα αγγλικά είναι διαθέσιμο εδώ.