Ο προσφεύγων είναι Έλληνας υπήκοος και εκπρόσωπος της μη κυβερνητικής οργάνωσης (ΜΚΟ) με την επωνυμία «Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι». Η υπόθεση αφορά καταγγελία του πρσφεύγοντος, σύμφωνα με την οποία ουδέποτε εκδικάστηκε ενώπιον των ποινικών δικαστηρίων έγκληση που είχε καταθέσει ο ίδιος υπό την ιδιότητά του ως εκπροσώπου της ανωτέρω ΜΚΟ κατά κυβερνητικού αξιωματούχου, η οποία εξασφάλισε ασυλία μετά την εκλογή  της στο Κοινοβούλιο. Σύμφωνα με τον προσφεύγοντα υπήρξαν καθυστερήσεις στην εκδίκαση της υπόθεσης με ευθύνη των αρμόδιων κρατικών αρχών, με αποτέλεσμα να παραγραφεί τελικώς το αδίκημα.

Την 1η Ιουνίου 2007 ο προσφεύγων κατέθεσε έγκληση για συκοφαντική δυσφήμηση (άρ. 363 του ελληνικού Π.Κ.) εναντίον της E.T., Γενικής Γραμματέως Ισότητας των Φύλων του Υπουργείου Εσωτερικών. Συγκεκριμένα, κατηγορούσε την E.T. ότι έκανε ψευδείς δηλώσεις στον τύπο σχετικά με το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι. Ωστόσο, ενώ η υπόθεση εκκρεμούσε, η E.T. εξελέγη βουλευτής και το δικαστήριο ανέστειλε τη διαδικασία έως ότου το Κοινοβούλιο παραχωρήσει άδεια να συνεχιστεί η δίωξη. Τον Οκτώβριο του 2010, περίπου ένα μήνα μετά την παραγραφή του αδικήματος (στις 4 Σεπτεμβρίου 2010), το Κοινοβούλιο αποφάνθηκε ότι δεν θα πρέπει να αρθεί η ασυλία της E.T. και να απορριφθεί η αίτηση άδειας για συνέχιση της ποινικής διαδικασίας. Όταν έληξε η βουλευτική θητεία της Ε.Τ., η υπόθεση κρίθηκε ωστόσο από το εθνικό δικαστήριο, το οποίο κατά την ακροαματική διαδικασία στις 26 Οκτωβρίου 2012 έκρινε ότι το αδίκημα είχε παραγραφεί και έτσι έπαυσε την ποινική διαδικασία.

Βασιζόμενος ειδικότερα στο άρθρο 6 παρ. 1 (πρόσβαση στο δικαστήριο), ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι οι αρχές είχαν κωλυσιεργήσει εν γνώσει τους, με αποτέλεσμα να παραγραφεί το αδίκημα και να παραβιαστεί το δικαίωμά του για πρόσβαση στο δικαστήριο. Επιπλέον, επικαλούμενος το άρθρο 6 § 1 (δικαίωμα ακρόασης σε εύλογο χρονικό διάστημα) και το άρθρο 13 (δικαίωμα αποτελεσματικής προσφυγής), διαμαρτυρήθηκε ότι η διάρκεια της διαδικασίας -περισσότερο από πέντε έτη- ήταν υπερβολική και ότι στερήθηκε το δικαίωμα άσκησης αποτελεσματικής προσφυγής για το καταγγελόμενο αδίκημα στην Ελλάδα.

Το ΕΔΔΑ έκρινε ότι αν και δεν υπήρξε παραβίαση του δικαιώματος πρόσβασης στο δικαστήριο (άρ. 6 παρ. 1 ΕΣΔΑ), ωστόσο παραβιάστηκαν τα δικαιώματα του προσφεύγοντος για εκδίκαση της υποθέσεώς του εντός ευλόγου χρόνου (άρ. 6 παρ. 1 ΕΣΔΑ) και για αποτελεσματική προσφυγή (άρ. 13 ΕΣΔΑ).

Ολόκληρο το κείμενο της απόφασης στα αγγλικά είναι διαθέσιμο εδώ.