Πρόσφατη νομολογία
21 Οκτ 2019
ΕΔΔΑ 10.10.2019, Pantelidou κατά Ελλάδας: Απαγόρευση μετατροπής δημόσιας ιδιοκτησίας σε χώρο θρησκευτικής λατρείας & δικαίωμα θρησκευτικής ελευθερίας
Η προσφεύγουσα είναι Ελληνίδα υπήκοος που γεννήθηκε το 1951 και κατοικεί στην Αθήνα. Τον Σεπτέμβριο του 2016 η εκκλησία των «Αληθινών Ορθοδόξων Χριστιανών» (που ακολουθεί το ιουλιανό ημερολόγιο για τις θρησκευτικές εορτές) διέθεσε έναν δημόσιο χώρο πρασίνου που ανήκε στο ελληνικό ναυτικό και την διαμόρφωσε σε τόπο λατρείας. Δύο μήνες αργότερα, τον Νοέμβριο του 2016 η αστυνομία εκκένωσε τις εγκαταστάσεις για την κατασκευή του Ισλαμικού Τεμένους της Αθήνας, οι εργασίες για την ανέγερση του οποίου μόλις είχαν αρχίσει. Η πρόσβαση στην εκκλησία στην οποία συμμετείχε η προσφεύγουσα απαγορεύτηκε. Τον Δεκέμβριο του 2016 η προσφεύγουσα και άλλα μέλη της θρησκευτικής ομάδας άσκησαν αίτηση ακυρώσεως, η οποία όμως απορρίφθηκε από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Η εκκλησία κατεδαφίστηκε τον Αύγουστο του 2018. Η προσφυγή κατατέθηκε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στις 4 Ιουλίου 2019. Η προσφεύγουσα κατήγγειλε παραβίαση του δικαιώματός της που κατοχυρώνεται στο άρθρο 9 της ΕΣΔΑ (δικαίωμα στην ελευθερία της σκέψης, της συνείδησης και της θρησκείας), θεωρώντας ότι είχε εμποδιστεί να παραστεί στον τόπο λατρείας της. Στην απόφασή του το Συμβούλιο της Επικρατείας είχε επισημάνει ότι η εκκλησία των «Αληθινών Ορθοδόξων Χριστιανών» εγκαταστάθηκε και λειτούργησε σε μια δημόσια ιδιοκτησία, σε ένα κτίριο που είχε ανεγερθεί από το Ναυτικό και ότι οι χώροι αυτοί είχαν καταληφθεί αυθαίρετα από άγνωστους μεταξύ Ιουνίου και Σεπτεμβρίου 2016. Επιπλέον, ορισμένες από τις εγκαταστάσεις του Εθνικού Ναυτικού είχαν ήδη απαλλοτριωθεί από το κράτος με σκοπό την κατασκευή του Ισλαμικού Τεμένους της Αθήνας, σύμφωνα με το νόμο. Το ΕΔΔΑ αποφάνθηκε ότι το δημόσιο συμφέρον της ορθολογικής αστικής ανάπτυξης δεν μπορούσε να αντικατασταθεί από τις λειτουργικές ανάγκες μιας θρησκευτικής κοινότητας που είχε αυθαίρετα σφετεριστεί τη δημόσια περιουσία για να εγκαταστήσει και να λειτουργήσει έναν τόπο λατρείας ασυμβίβαστο με το σχέδιο αστικής ανάπτυξης. Κατά συνέπεια, λαμβανομένου υπόψη του περιθωρίου εκτιμήσεως που διαθέτουν τα κράτη στον τομέα του πολεοδομικού σχεδιασμού και της ανάπτυξης, το ΕΔΔΑ έκρινε ότι το επίδικο μέτρο ήταν κατ’ αρχήν δικαιολογημένο και ανάλογο προς τον επιδιωκόμενο σκοπό. Επομένως, η προσφυγή κρίθηκε προδήλως αβάσιμη (σύμφωνα με τα άρθρα 35 παρ. 3 (α) και 4 της ΕΣΔΑ).
Ολόκληρο το κείμενο της απόφασης στα γαλλικά είναι διαθέσιμο εδώ.
