Δημόσιες συμβάσεις∙ ασυνήθιστα χαμηλή προσφορά∙ εργολαβικό κέρδος∙ η επίκληση από διαγωνιζόμενο της ιδιαίτερης προβολής, η οποία άγει σε σαφή βελτίωση της επιχειρηματικής και οικονομικής του επιτυχίας, δύναται να συγκροτήσει μια παράμετρο δικαιολόγησης έμμεσου οικονομικού οφέλους για την επιχείρηση, εντούτοις, προδήλως τέτοιο όφελος δεν δύναται να προκύπτει από την ανάληψη κάθε είδους συμβάσεων, σε κάθε δε περίπτωση, μια εμπορική επιχείρηση δεν δύναται ούτε ευλόγως αναμένεται ότι θα αναλαμβάνει επιχειρηματικό κίνδυνο και δαπάνη, προκειμένου απλώς να αποκτήσει μια διαφημιστική προβολή και να αναμείνει μακροπρόθεσμα αόριστα οφέλη∙ σε κάθε περίπτωση, δεν δικαιολογείται σχεδόν μηδενικό εργολαβικό κέρδος∙ επίσης, δεν αρκεί η γενικότερη οικονομική κατάσταση του οικονομικού φορέα ή ακόμη και η γενικότερη οικονομική κατάσταση της χώρας∙ εξάλλου, οι ανωτέρω παράγοντες, δεν μπορεί να θεωρηθεί ούτε στοιχειοθετούν εξαιρετικές περιστάσεις∙ ούτε η επίκληση προηγούμενης κερδοφορίας αρκεί για τη δικαιολόγηση μη ευλόγου κέρδους, δοθέντος ότι εξ’ ορισμού οι επιχειρήσεις είναι κερδοσκοπικές, χωρίς το κέρδος αυτό να αποκομίζεται ειδικώς, προκειμένου να αναλωθεί σε περαιτέρω μη κερδοφόρες δραστηριότητες∙ επιπροσθέτως, κατά το χρόνο που υποβλήθηκε η προσφορά και αναμένεται να εκτελεσθεί η υπό ανάθεση σύμβαση, οι ισχύουσες οικονομικές και δημοσιονομικές συνθήκες δεν καθιστούν εύλογο τον ισχυρισμό ότι η εκτέλεση της σύμβασης με οριακό κέρδος, δικαιολογείται επί τω τέλει διατήρησης θέσεων εργασίας∙ η αποδοχή εξηγήσεων που αναφέρονται εν γένει στην απόκτηση εμπειρίας/ικανότητας της επιχείρησης, καταλήγει εν τέλει σε έμμεση καταστρατήγηση του νόμου∙ τέλος, δεν αρκεί ότι η διαμόρφωση του ύψους του εργολαβικού κέρδους ανάγεται στον τρόπο άσκησης της επιχειρηματικής δραστηριότητας και σχετίζεται με το βάρος του επιχειρηματικού κινδύνου, τη δυναμικότητα της επιχείρησης και τις επιχειρηματικές προσδοκίες κατά τον κρίσιμο χρόνο.