Δυνάμει του άρ. 12α παρ. 5 του ν.δ. 400/1970, που διατυπώθηκε κατά τρόπο γενικό και χωρίς διακρίσεις, ενόψει και του πρωταρχικού σκοπού του όλου νομοθετήματος, συνάγεται ότι η θεσπιζόμενη με την διάταξη αυτήν αναστολή καταλαμβάνει όλους ανεξαιρέτως τους δανειστές της υπό εκκαθάριση ασφαλιστικής επιχείρησης, συμπεριλαμβανομένου του Ελληνικού Δημοσίου, και, συνεπώς, δεν επιτρέπεται η επιβολή κατάσχεσης κατά τη διαδικασία της διοικητικής εκτέλεσης των οποιουδήποτε χαρακτήρα περιουσιακών της στοιχείων. Και τούτο διότι η ασφαλιστική τοποθέτηση, ως περιουσία σκοπού, ο σχηματισμός της οποίας είναι υποχρεωτικός από το νόμο, προορίζεται αποκλειστικά για τη διασφάλιση των συμφερόντων των δικαιούχων οποιασδήποτε παροχής από ασφαλιστική σύμβαση. Έτσι, σε περίπτωση ανάκλησης της αδείας λειτουργίας ασφαλιστικής επιχείρησης και έναρξης του σταδίου της ασφαλιστικής εκκαθάρισης, το Ελληνικό Δημόσιο, ως δικαιούχος δημόσιας οφειλής, υποχρεούται να υπαχθεί στη διαδικασία αναγγελίας και επαλήθευσης των απαιτήσεων του, προκειμένου να συμμετάσχει στη διανομή της ασφαλιστικής τοποθέτησης. Άλλωστε, η ανωτέρω διαδικασία της ασφαλιστικής εκκαθάρισης αφορά κατ’ αρχήν στην εκκαθάριση της εταιρείας μέσω της δέσμευσης των περιουσιακών στοιχείων αυτής και όχι στη διάλυση του νομικού προσώπου της. Επίσης, παραδεκτώς προβάλλεται ο λόγος περί μη προσωπικής ευθύνης του ανακόπτοντος, διότι οι λόγοι περί έλλειψης προσωπικής ευθύνης των εχόντων μία από τις αναφερόμενες στον Κ.Φ.Ε. ιδιότητες φυσικών προσώπων, όπως εν προκειμένω του διευθύνοντος συμβούλου, μπορούν παραδεκτώς να προβληθούν όχι μόνο με την προσφυγή κατά του νόμιμου τίτλου και την ανακοπή κατά της ταμειακής βεβαίωσης (ή της ατομικής ειδοποίησης), αλλά και με την ανακοπή κατά των επόμενων αυτής πράξεων αναγκαστικής εκτέλεσης, ως λόγοι της παρ. 5 του άρθρου 224 του Κ.Δ.Δ. περί απόσβεσης της απαίτησης, εφόσον αναφέρονται ειδικότερα στο χρόνο άσκησης των καθηκόντων εξαιτίας των οποίων τα ανωτέρω πρόσωπα ευθύνονται προσωπικά σε σχέση με το χρόνο γένεσης των οφειλών της εταιρείας. Περαιτέρω, μη νόμιμα επιβλήθηκε με την προσβαλλόμενη η σε βάρος του ανακόπτοντος αναγκαστική κατάσχεση, διότι η εφαρμογή της διαδικασίας της ασφαλιστικής εκκαθάρισης, κατά τις διατάξεις του ν.δ. 400/1970, στην προκειμένη περίπτωση δεν είχε ως συνέπεια τη λύση της εταιρείας, η οποία βρισκόταν σε καθεστώς ασφαλιστικής εκκαθάρισης και κατά την άσκηση της κρινόμενης ανακοπής και τη συζήτησή της, χωρίς τούτο να αμφισβητείται από το καθ’ ου. Συνεπεία τούτου και δεδομένου ότι η ένδικη οφειλή της ασφαλιστικής εταιρείας αφορά σε μη παρακρατούμενο φόρο εισοδήματος, δεν μπορούσε στην προκειμένη περίπτωση να τύχει εφαρμογής η προϋποθέτουσα διάλυση του νομικού προσώπου της εταιρείας διάταξη του άρθρου 115 παρ. 1 του Κ.Φ.Ε. προς θεμελίωση προσωπικής και αλληλεγγύου ευθύνης του ανακόπτοντος, ως ασκήσαντος καθήκοντα διευθύνοντος συμβούλου της ως άνω εταιρείας κατά την επίμαχη χρονική περίοδο. Ως εκ τούτου, μη νομίμως επιβλήθηκε για την είσπραξη των οφειλών προς το καθ’ ου σε βάρος της ακίνητης περιουσίας του ανακόπτοντος, η επίδικη κατάσχεση.