Από κανένα στοιχείο του διοικητικού φακέλου της υπόθεσης δεν προκύπτει ότι είχε υποπέσει στην αντίληψη του συνταξιούχου η παράλειψη των ασφαλιστικών οργάνων να προβούν σε μηχανογραφική αλλαγή της ασφαλιστικής κλάσης (π.χ. από σημειώματα συντάξεως που τυχόν ελάμβανε ο συνταξιούχος τα οποία έφεραν υπόμνηση της ασφαλιστικής κλάσης), ούτε, εξάλλου, ανήκει στις υποχρεώσεις του ή στη σφαίρα επιρροής του ο έλεγχος της εφαρμογής από τα όργανα του καθ΄ ου της ανωτέρω διοικητικής πράξης, η έκδοση της οποίας, σε συμμόρφωση, μάλιστα, με τις σχετικές δικαστικές αποφάσεις που προηγήθηκαν, είναι εύλογο να δημιουργήσει τη δικαιολογημένη πεποίθηση στο συνταξιούχο ότι λαμβάνει τη σύνταξη που καθορίστηκε με αυτήν. Εν όψει των ανωτέρω, ο προσφεύγων εισέπραττε αχρεωστήτως, πλην καλοπίστως, όχι μόνον τις παροχές αυτές που αναζητήθηκαν σε χρόνο μετά την πάροδο πενταετίας από την είσπραξή τους, οι οποίες, εξ αυτού και μόνο του λόγου δεν επιτρέπεται να αναζητηθούν, αλλά και εκείνες που αναζητήθηκαν σε χρόνο εντός πενταετίας από την είσπραξή τους.