Αστική ευθύνη Ελληνικού Δημοσίου∙ δεν είναι επιτρεπτή η ύπαρξη εθνικών ρυθμίσεων που αποκλείουν την υποχρέωση του ασφαλιστή να αποζημιώσει το θύμα τροχαίου ατυχήματος, όταν το ατύχημα προκλήθηκε από οδηγό που δεν ήταν ασφαλισμένος δυνάμει σχετικής σύμβασης και το θύμα, που επέβαινε στο όχημα κατά τον χρόνο του ατυχήματος, ήταν ασφαλισμένο ως οδηγός του συγκεκριμένου οχήματος και είχε επιτρέψει στο πρόσωπο αυτό να το οδηγήσει∙ η παράλειψη του Έλληνα νομοθέτη να μεταφέρει την διάταξη του άρθρου 1 εδ. α΄ της Τρίτης Οδηγ. 90/232/ΕΟΚ στο εσωτερικό δίκαιο και, παραλλήλως, να καταργήσει, δια της μεταφοράς της, την ασυμβίβαστη εθνική ρύθμιση του άρθρου 7 ΠΔ 237/1986 συνιστά παράβαση του ενωσιακού δικαίου, η οποία παρίσταται, καταρχήν, ικανή, να γεννήσει αποζημιωτική ευθύνη του Ελληνικού Δημοσίου, έναντι των θιγόμενων ιδιωτών∙ εξάλλου, η προδήλως εκπρόθεσμη μεταφορά στο εθνικό δίκαιο της επίμαχης διάταξης με τη θέσπιση, στις 30.6.2022, της διάταξης του άρθρου 50 ν. 4949/2022 δεν ασκεί επιρροή, αφού η τελευταία διάταξη δεν έχει αναδρομικό χαρακτήρα. Κρίση πως η προβαλλόμενη ζημία του πρώτου ενάγοντος εκ της παράλειψης μεταφοράς της εν λόγω διάταξης στην εθνική έννομη τάξη, συνιστάμενη στην αδυναμία επιδίκασης υπέρ αυτού, από το πολιτικό δικαστήριο, της δικαιούμενης χρηματικής ικανοποίησης για τον θάνατο του πατέρα του, παρίστατο, ενόψει του δικονομικού ιστορικού της εκκρεμούς, ενώπιον των πολιτικών δικαστηρίων, υπόθεσης και δη της αρκούντως σοβαρής πιθανότητας ευδοκίμησης, τελικώς, της εγερθείσας αξίωσής του, ενδεχόμενη και υποθετική κατά τον κρίσιμο χρόνο άσκησης της ένδικης, εν προκειμένω, αγωγής∙ συνακόλουθα, η ζημία αυτή δεν δύναται να αποκατασταθεί κατά τους όρους του άρθρου 105 ΕισΝΑΚ, καθώς η ένδικη αγωγή πρέπει να απορριφθεί ως απαράδεκτη λόγω της πρόωρης άσκησής της.