Η Εισαγγελέας Πλημμελειοδικών Πατρών απέρριψε κατ’ άρθρ. 51 ΚΠΔ, ως κατά νόμο αστήρικτη, την έγκληση εργαζομένης για την τέλεση σε βάρος της της πράξης της σωματικής βλάβης αδύναμου προσώπου.

Επεσήμανε ότι, κατά τη διάταξη του άρθρου 312 ΠΚ, ως πρόσωπο με μερική ή απόλυτη ικανότητα αυτοϋπεράσπισης, αναφέρεται αυτό που χαρακτηρίζεται από φυσική αδυναμία να υπερασπίσει τον εαυτό του, όπως η αδυναμία που προκλήθηκε από νόσο, αναπηρία, γήρας, υπνωτισμό, νάρκωση, την πρόσδεση του θύματος κ.α., ενώ, δεν χάνει την ιδιότητα του ανυπεράσπιστου το θύμα που δεν φεύγει. Αντίθετα, δεν εμπίπτει στη συγκεκριμένη διάταξη η ηθική ή ψυχική αδυναμία και είναι αβάσιμο το επιχείρημα της αντιλέγουσας στη θεωρία άποψης ότι, η τυποποίηση της σχέσης εξάρτησης ως ιδιαίτερης ιδιότητας του δράστη δεν εμποδίζει την αξιοποίηση της και στο υλικό αντικείμενο, αφού τυχόν τέτοια παραδοχή θα συνιστούσε απαγορευμένη αναλογική εφαρμογή του νόμου, που διευρύνει τα όρια του αξιοποίνου κατά τρόπο αντίθετο προς την αρχή της νομιμότητας (άρθρ. 7 παρ. 1 Συντ.).

Συνακόλουθα, η Εισαγγελέας έκρινε ότι, δεν είναι ανυπεράσπιστος εκείνος που, μολονότι θα μπορούσε να αντιδράσει, δεν το πράττει φοβούμενος τις πιθανολογούμενες δυσμενείς επιπτώσεις, όπως εν προκειμένω η εργαζόμενη που υφίστατο καθημερινώς από την προϊσταμένη της εξευτελιστική συμπεριφορά και ένα απίστευτο εργασιακό mobbing – εργασιακό εκφοβισμό, εις γνώσιν μάλιστα δύο άλλων συναδέλφων, με αποτέλεσμα να αποπειραθεί να αυτοκτονήσει. Η εγκαλούσα, αν και υφίστατο την εν λόγω συμπεριφορά, είχε τη δυνατότητα να ανταποκρίνεται στην καθημερινότητα της, να εργάζεται και να απευθύνεται στους ανωτέρους της, καθώς και σε συνδικαλιστικό όργανο, για να αντιμετωπίσει την κατάσταση που βίωνε. Άλλωστε, η κατάθλιψη από την οποία έπασχε είναι αντιμετωπίσιμη και σε καμία περίπτωση, τόσο αυτή όσο και το άγχος, δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την απραξία ως προς την επιλογή της υφιστάμενης νομικής οδού, για τις εξυβρίσεις και σωματικές βλάβες που υπέστη από τη συμπεριφορά της προϊσταμένης, για τα οποία δεν υπέβαλε νομότυπα έγκληση εντός τριμήνου από τις πράξεις. Το «ανυπεράσπιστο» στην περίπτωση αυτή της εγκαλούσας, από ουδέν ιατρικό έγγραφο ή αντίστοιχο πιστοποιητικό Ψυχολόγου ή άλλης αντίστοιχης ειδικότητας προκύπτει, ενώ σε κάθε περίπτωση δεν επρόκειτο για «φυσική αδυναμία» να αντιδράσει και να προστατεύσει αποτελεσματικά τον εαυτό της. Συνακόλουθα, δεν στοιχειοθετείται αντικειμενικά το στοιχείο «σε πρόσωπο που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του» της νομοτυπικής μορφής του άρθρου 312 παρ.1, 4 ΠΚ και απορρίπτεται η έγκληση.