Έκπτωση αναδόχου από σύμβαση προμήθειας∙ περίπτωση επίκλησης λόγων ανωτέρας βίας για τη μη παράδοση των υπό προμήθεια προϊόντων (μεγάλες αυξήσεις, οι οποίες οφείλονται στην πανδημία του κορονοϊού (COVID-19), στην ενεργειακή κρίση και στην εμπόλεμη σύρραξη στην Ανατολική Ευρώπη, στην απρόοπτη και διπλή νομοθετική αύξηση του κατώτατου μισθού και του ημερομισθίου, η οποία συνεπάγεται την άμεση αύξηση του εργατικού κόστους), οι οποίοι προφανώς υπερβαίνουν κατά πολύ τον όποιον επιχειρηματικό κίνδυνο είχε ευλόγως αναλάβει με την προσφορά της προσφεύγουσας και καθιστούν την εκτέλεση του έργου για την εταιρία δραματικά πιο δαπανηρή, υπέρμετρα επαχθή και ζημιογόνα, ενώ ταυτόχρονα καταλύουν πλήρως την ισορροπία μεταξύ παροχής και αντιπαροχής σε βάρος της εταιρίας, κατά πλήρη ανατροπή του δικαιοπρακτικού θεμελίου επί του οποίου καταρτίστηκε η σύμβαση∙ δεν προκύπτει ότι η προσφεύγουσα ανέφερε εγγράφως, και μάλιστα μέσα σε είκοσι (20) ημέρες από τότε που συνέβησαν, τα περιστατικά που, κατά την κρίση της συνιστούν την προβαλλόμενη ανωτέρα βία, προσκομίζοντας στην αναθέτουσα αρχή τα απαραίτητα αποδεικτικά στοιχεία, καθόσον κάποια από αυτά προέκυψαν πριν την υπογραφή της σύμβασης∙ η προσφεύγουσα, η οποία φέρει το σχετικό βάρος, δεν απέδειξε, με την επίκληση και προσκόμιση συγκεκριμένων στοιχείων, ότι συνέτρεξε στην περίπτωσή της εξαιρετικό γεγονός, ικανό να τεκμηριώσει τη συνδρομή των προϋποθέσεων εφαρμογής των άρθρων 388 και 288 Α.Κ. και μάλιστα σε βαθμό που υπερβαίνει, κατά τις αρχές της καλής πίστης και των συναλλακτικών ηθών, τον επιχειρηματικό κίνδυνο, τον οποίο, κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας, είχε αναλάβει ώστε, τυχόν, να κριθεί ότι δεν υφίσταται υπαιτιότητά της για τη μη εκτέλεση της σύμβασης.