Η δια της χρησιμοποίησης τεχνασμάτων διαφυγή ή απόπειρα διαφυγής της καταβολής στο Δημόσιο των υπ’ αυτού κατά την εισαγωγή αγαθών στη Χώρα (ή κατά την εξαγωγή από αυτή) εισπρακτέων δασμών, τελών, δικαιωμάτων και φόρων εν γένει, όπως είναι το τέλος ταξινόμησης, ο ΦΠΑ και ο φόρος πολυτελείας για τα εισαγόμενα από άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας αυτοκίνητα, συνιστά την (διοικητική) τελωνειακή παράβαση της λαθρεμπορίας, που επισύρει κατά του υπευθύνου την επιβολή της προβλεπόμενης στον Τελωνειακό Κώδικα διοικητικής κύρωσης του πολλαπλού τέλους. Για την επιβολή δε, του πολλαπλού τέλους, απαιτείται, κατά την έννοια των διατάξεων αυτών, η τέλεση με δόλο των πράξεων ή παραλείψεων που συνιστούν την τελωνειακή παράβαση. Ως δόλος, ο οποίος απαιτείται για τη στοιχειοθέτηση της υποκειμενικής υπόστασης της λαθρεμπορίας, νοείται ο άμεσος, όχι δε και ο ενδεχόμενος, δεδομένου ότι το τέχνασμα που συνιστά την αντικειμενική υπόσταση της λαθρεμπορίας προϋποθέτει άμεσο δόλο του τελούντος ή του συμμετέχοντος σε αυτή. Εξάλλου, τεχνάσματα συνιστούν ενέργειες παραπλανητικές και πολύπλοκες που τείνουν σε εξαπάτηση των αρμοδίων τελωνειακών υπαλλήλων ή είναι ικανές προς συγκάλυψη της λαθρεμπορίας. Από τη μείωση και μόνο των εργοστασιακών τιμών των αυτοκινήτων που έλαβε χώρα, προφανώς, λόγω της, κατά τα κοινώς γνωστά, οικονομικής κρίσης που έπληξε την Ελλάδα, μετά το 2009, χωρίς παράλληλα να έχει συντελεστεί από μέρους των προσφευγόντων άλλη ενέργεια παραπλανητική και συγκαλυπτική που να συνέτεινε στην εξαπάτηση των τελωνειακών αρχών, κατά τον τελωνισμό των ένδικων αυτοκινήτων, ως τέτοια δε, δεν μπορεί να θεωρηθεί η από το 2014 ιδίως και εντεύθεν αύξηση των τιμών χονδρικής πώλησης από μητρική εταιρεία, η οποία, άλλωστε καθορίζει την επιχειρηματική στρατηγική του ομίλου, το Δικαστήριο κρίνει ότι, εν προκειμένω, δεν συντρέχει περίπτωση χρησιμοποίησης ιδιαίτερου τεχνάσματος, κατά την έννοια των σχετικών διατάξεων του ν. 2960/2001 και ως εκ τούτου, δεν στοιχειοθετείται λαθρεμπορία.