Το αιτούν δικαστήριο (Tribunal da Relação do Porto, Εφετείο του Πόρτο, Πορτογαλία) υπέβαλε στο ΔΕΕ αίτηση προδικαστικής απόφασης, στο πλαίσιο της δίκης SF (οφειλέτης που κατέστη αφερέγγυος) κατά του MV, Instituto da Segurança Social IP (Ιδρύματος κοινωνικής ασφάλισης, Πορτογαλία), της Autoridade Tributária e Aduaneira (φορολογικής και τελωνειακής αρχής, Πορτογαλία) και της Cofidis SA – Sucursal em Portugal, με αντικείμενο την αίτηση περί απαλλαγής από τα χρέη, την οποία υπέβαλε ο οφειλέτης στο πλαίσιο της εις βάρος του διαδικασίας αφερεγγυότητας. Συγκεκριμένα, η αίτηση προδικαστικής απόφασης αφορά την ερμηνεία του άρθρου 23 §4 της Οδηγίας (ΕΕ) 2019/1023, περί πλαισίου για την προληπτική αναδιάρθρωση, την απαλλαγή από τα χρέη και τις ανικανότητες ή την έκπτωση οφειλετών, καθώς και περί μέτρων βελτίωσης των διαδικασιών αυτών, και για την τροποποίηση της Οδηγίας (ΕΕ) 2017/1132 (Οδηγία για την αναδιάρθρωση και την αφερεγγυότητα), όπως επίσης και του άρθρου 16 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το Δικαστήριο δύναται να αρνηθεί να απαντήσει σε προδικαστικό ερώτημα που έχει υποβληθεί από εθνικό δικαστήριο μόνο όταν εμφανώς προκύπτει ότι η ζητούμενη ερμηνεία του δικαίου της Ένωσης ουδεμία σχέση έχει με το υποστατό ή με το αντικείμενο της διαφοράς της κύριας δίκης, όταν το πρόβλημα είναι υποθετικής φύσης ή ακόμη όταν το Δικαστήριο δεν έχει στη διάθεσή του τα πραγματικά και νομικά στοιχεία που του είναι αναγκαία για να δώσει χρήσιμη απάντηση στα υποβαλλόμενα ερωτήματα. Περαιτέρω, η γραμματική ερμηνεία της επίδικης διάταξης της Οδηγίας για την αναδιάρθρωση και την αφερεγγυότητα, σύμφωνα με την οποία η απαρίθμηση που περιλαμβάνεται στη διάταξη αυτή δεν έχει εξαντλητικό, αλλά ενδεικτικό χαρακτήρα, έχει την έννοια ότι τα κράτη μέλη έχουν τη δυνατότητα να εξαιρούν άλλες συγκεκριμένες κατηγορίες απαιτήσεων, πέραν εκείνων που απαριθμούνται στην εν λόγω διάταξη, από την απαλλαγή από τα χρέη, σε αιτιολογημένες περιπτώσεις. Και, παρά την ύπαρξη a priori αιτιολόγησης της επίμαχης εξαίρεσης στο εκάστοτε εθνικό δίκαιο, εναπόκειται στο αιτούν δικαστήριο, το οποίο είναι το μόνο αρμόδιο να ερμηνεύσει και να εφαρμόσει το εθνικό δίκαιο, να εκτιμήσει αν η εν λόγω εξαίρεση αιτιολογείται δεόντως δυνάμει του εθνικού δικαίου. Το ΔΕΕ απεφάνθη ότι το άρθρο 23 §4 της Οδηγίας (ΕΕ) 2019/1023, περί πλαισίου για την προληπτική αναδιάρθρωση, την απαλλαγή από τα χρέη και τις ανικανότητες ή την έκπτωση οφειλετών, καθώς και περί μέτρων βελτίωσης των διαδικασιών αυτών, και για την τροποποίηση της οδηγίας (ΕΕ) 2017/1132, έχει την έννοια ότι τυχόν εξαίρεση άλλης συγκεκριμένης κατηγορίας απαιτήσεων, πέραν εκείνων που απαριθμούνται στην εν λόγω διάταξη, από την απαλλαγή από τα χρέη επιτρέπεται μόνον εφόσον αιτιολογείται δεόντως δυνάμει του εθνικού δικαίου. Επιπλέον, το άρθρο 23 §4 της Οδηγίας 2019/1023 έχει την έννοια ότι τα κράτη μέλη έχουν τη δυνατότητα να εξαιρούν συγκεκριμένες κατηγορίες απαιτήσεων, όπως είναι οι φορολογικές και κοινωνικοασφαλιστικές απαιτήσεις, από την απαλλαγή από τα χρέη και να τους παρέχουν κατ’ αυτόν τον τρόπο προνομιακό καθεστώς, εφόσον μια τέτοια εξαίρεση αιτιολογείται δεόντως δυνάμει του εθνικού δικαίου.