Διάφορα πρόσωπα με καταγωγή, μεταξύ άλλων, από το Αφγανιστάν, το Ιράκ και το Πακιστάν υπέβαλαν αίτηση ασύλου στην Ιταλία. Προηγουμένως είχαν υποβάλει αιτήσεις ασύλου σε άλλα κράτη μέλη (Σλοβενία, Σουηδία, Γερμανία και Φινλανδία). Δεδομένου ότι τα ως άνω κράτη μέλη αποδέχτηκαν, σύμφωνα με τον κανονισμό Δουβλίνο ΙΙΙ1, να αναλάβουν εκ νέου τους συγκεκριμένους αιτούντες, η Ιταλία εξέδωσε τις σχετικές αποφάσεις μεταφοράς. Εναπόκειται όντως κατ’ αρχήν στο πρώτο επιληφθέν κράτος μέλος να εξετάσει αν πρέπει να χορηγηθεί διεθνής προστασία. Οι αιτούντες αντιτάχθηκαν στη μεταφορά. Τα ιταλικά δικαστήρια που επιλήφθηκαν των εν λόγω διαφορών διερωτήθηκαν αν ο αιτών που υποβάλλει δεύτερη αίτηση ασύλου πρέπει, όπως και κατά την πρώτη αίτησή του, να λάβει το «κοινό φυλλάδιο» (δηλαδή φυλλάδιο με το ίδιο περιεχόμενο σε ολόκληρη την Ένωση) με πληροφορίες σχετικά με τη διαδικασία, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του και αν έχει, επιπλέον, δικαίωμα σε προσωπική συνέντευξη. Επιπλέον, διερωτήθηκαν αν, στο πλαίσιο της εξέτασης της απόφασης μεταφοράς, μπορεί να ληφθεί υπόψη ο κίνδυνος που συνδέεται με την επαναπροώθηση του αιτούντος στη χώρα καταγωγής του. Ως εκ τούτου, τα ιταλικά δικαστήρια ζήτησαν διευκρινίσεις από το Δικαστήριο σε σχέση με τον κανονισμό Δουβλίνο ΙΙΙ, τον κανονισμό (ΕΕ) 603/2013, καθώς και τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το Δικαστήριο αποφάνθηκε τα εξής: Η υποχρέωση παροχής των πληροφοριών που διαλαμβάνονται σε αυτά, ιδίως δε του κοινού φυλλαδίου του οποίου το υπόδειγμα παρατίθεται στο παράρτημα X του κανονισμού (ΕΚ) 1560/2003 της Επιτροπής, της 2ας Σεπτεμβρίου 2003, για τα μέτρα εφαρμογής του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 343/2003 του Συμβουλίου για τη θέσπιση των κριτηρίων και μηχανισμών για τον προσδιορισμό του κράτους μέλους που είναι υπεύθυνο για την εξέταση αίτησης ασύλου που υποβάλλεται σε κράτος μέλος από υπήκοο τρίτης χώρας, επιβάλλεται τόσο στο πλαίσιο πρώτης αίτησης διεθνούς προστασίας και διαδικασίας αναδοχής, οι οποίες μνημονεύονται αντιστοίχως στο άρθρο 20, παράγραφος 1, και στο άρθρο 21, παράγραφος 1, του κανονισμού 604/2013, όσο και στο πλαίσιο μεταγενέστερης αίτησης διεθνούς προστασίας και περίπτωσης, όπως η προβλεπόμενη στο άρθρο 17, παράγραφος 1, του κανονισμού 603/2013, οι οποίες ενδέχεται να οδηγήσουν σε διαδικασίες εκ νέου ανάληψης του άρθρου 23, παράγραφος 1, και του άρθρου 24, παράγραφος 1, του κανονισμού 604/2013. Το δικαστήριο του αιτούντος κράτους μέλους, επιληφθέν προσφυγής κατά απόφασης μεταφοράς, δεν μπορεί να εξετάσει αν υπάρχει κίνδυνος, στο κράτος μέλος προς το οποίο απευθύνεται το αίτημα, παραβίασης της αρχής της μη επαναπροώθησης τον οποίον θα διέτρεχε ο αιτών διεθνή προστασία κατόπιν της μεταφοράς του στο ως άνω κράτος μέλος ή συνεπεία της μεταφοράς αυτής, όταν το εν λόγω δικαστήριο δεν διαπιστώνει την ύπαρξη, στο κράτος μέλος προς το οποίο απευθύνεται το αίτημα, συστημικών ελλείψεων στη διαδικασία ασύλου και στις συνθήκες υποδοχής των αιτούντων διεθνή προστασία. Διχογνωμίες μεταξύ των αρχών και των δικαστηρίων του αιτούντος κράτους μέλους, αφενός, και του κράτους μέλους προς το οποίο απευθύνεται το αίτημα, αφετέρου, σχετικά με την ερμηνεία των ουσιαστικών προϋποθέσεων της διεθνούς προστασίας δεν αποδεικνύουν την ύπαρξη συστημικών ελλείψεων. Τέλος, το άρθρο 17, παράγραφος 1, του κανονισμού 604/2013, σε συνδυασμό με το άρθρο 27 του κανονισμού αυτού, καθώς και με τα άρθρα 4, 19 και 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, έχει την έννοια ότι δεν επιβάλλει στο δικαστήριο του αιτούντος κράτους μέλους να κρίνει ως υπεύθυνο το κράτος μέλος αυτό, όταν δεν συμμερίζεται την εκτίμηση του κράτους μέλους προς το οποίο απευθύνεται το αίτημα όσον αφορά τον κίνδυνο επαναπροώθησης του ενδιαφερομένου προσώπου. Σε περίπτωση που δεν υπάρχουν συστημικές ελλείψεις στη διαδικασία ασύλου και στις συνθήκες υποδοχής των αιτούντων διεθνή προστασία στο κράτος μέλος προς το οποίο απευθύνεται το αίτημα κατά τη μεταφορά ή συνεπεία της μεταφοράς, το δικαστήριο του αιτούντος κράτους μέλους δεν μπορεί ούτε να υποχρεώσει το κράτος αυτό να εξετάσει το ίδιο αίτηση διεθνούς προστασίας βάσει του άρθρου 17, παράγραφος 1, του κανονισμού 604/2013 με την αιτιολογία ότι υφίσταται, κατά το ως άνω δικαστήριο, κίνδυνος παραβίασης της αρχής της μη επαναπροώθησης στο κράτος μέλος προς το οποίο απευθύνεται το αίτημα.