Το αιτούν Δικαστήριο (Tribunal Superior de Justicia del País Vasco, Ανώτερο Δικαστήριο της Χώρας των Βάσκων, Ισπανία) υπέβαλε στο ΔΕΕ αίτηση  προδικαστικής απόφασης, στο πλαίσιο της ένδικης διαφοράς μεταξύ, αφενός, του XXX, προσωρινώς απασχολουμένου, και, αφετέρου, της Randstad Empleo ETT SAU εταιρείας με την οποία ο εν λόγω απασχολούμενος είχε συνάψει σύμβαση προσωρινής απασχόλησης, της Serveo Servicios SAU, πρώην Ferrovial Servicios SA, έμμεσου εργοδότη στον οποίο ήταν τοποθετημένος ο εν λόγω προσωρινά απασχολούμενος, και της ασφαλιστικής εταιρίας Axa Seguros Generales SA de Seguros y Reaseguros, σχετικά με το ύψος της αποζημίωσης την οποία δύναται να αξιώσει ο XXX λόγω ολικής μόνιμης ανικανότητας για την άσκηση του συνήθους επαγγέλματός του, συνεπεία εργατικού ατυχήματος, το οποίο συνέβη κατά τη διάρκεια της τοποθέτησής του στον ως άνω έμμεσο εργοδότη και το οποίο είχε ως συνέπεια τη λύση της σχέσης εργασίας του. Ειδικότερα, η αίτηση προδικαστικής απόφασης αφορά την ερμηνεία των άρθρων 20 και 21 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του άρθρου 2 ΣΕΕ, καθώς και του άρθρου 5 §1 εδ. α΄ της Οδηγίας 2008/104/ΕΚ περί της εργασίας μέσω εταιρείας προσωρινής απασχόλησης, σε συνδυασμό με το άρθρο 3 §1 στοιχ. στʹ της Οδηγίας αυτής. Σύμφωνα με την πάγια νομολογία του ΔΕΕ, για να προσδιορισθεί η έννοια και το περιεχόμενο φράσεων ως προς τις οποίες το δίκαιο της Ένωσης δεν παρέχει κανέναν ορισμό, γνώμονα πρέπει να αποτελεί το σύνηθες νόημά τους στην καθημερινή γλώσσα, λαμβανομένων ταυτόχρονα υπόψη τόσο του πλαισίου εντός του οποίου αυτές χρησιμοποιούνται όσο και των σκοπών της ρύθμισης στην οποία εντάσσονται. Συνεπώς, ως «αμοιβή» νοείται το χρηματικό ποσό που καταβάλλεται για συγκεκριμένη εργασία ή για την παροχή υπηρεσίας, ενώ -κατά πάγια νομολογία- το ουσιώδες χαρακτηριστικό της αμοιβής έγκειται στο ότι αποτελεί την οικονομική αντιπαροχή της αντίστοιχης παροχής, αντιπαροχή την οποία, κατά κανόνα, προσδιορίζουν από κοινού ο παρέχων την υπηρεσία και ο αποδέκτης της. Σημειώνεται ότι η έννοια της «αμοιβής», κατά το άρθρο 3 §1 στοιχ. στʹ περ. ii της Οδηγίας 2008/104, είναι αρκούντως ευρεία ώστε να καταλαμβάνει αποζημίωση την οποία μπορούν να αξιώσουν οι προσωρινώς απασχολούμενοι λόγω ολικής μόνιμης ανικανότητας για την άσκηση του συνήθους επαγγέλματός τους, συνεπεία εργατικού ατυχήματος που συνέβη κατά την παροχή εργασίας στον έμμεσο εργοδότη. Η δε προστασία της «ασφάλειας» και της «υγείας» κατά την εργασία εμπίπτει στις «συνθήκες εργασίας», κατά την έννοια της Οδηγίας 91/383, ενώ ο προσωρινώς απασχολούμενος πρέπει, συναφώς, να τυγχάνει, κατά τη διάρκεια της τοποθέτησής του, της ίδιας μεταχείρισης με τους εργαζομένους που έχουν προσληφθεί απευθείας από τον έμμεσο εργοδότη. Το Δικαστήριο απεφάνθη ότι το άρθρο 5 §1 εδ. α΄ της Οδηγίας 2008/104/ΕΚ περί της εργασίας μέσω εταιρείας προσωρινής απασχόλησης, ερμηνευόμενο σε συνδυασμό με το άρθρο 3 §1 στοιχ. στʹ, έχει την έννοια ότι αντιτίθεται σε εθνική ρύθμιση, όπως αυτή ερμηνεύεται από την εθνική νομολογία, βάσει της οποίας η αποζημίωση την οποία μπορούν να αξιώσουν οι προσωρινώς απασχολούμενοι λόγω ολικής μόνιμης ανικανότητας για την άσκηση του συνήθους επαγγέλματός τους, συνεπεία εργατικού ατυχήματος που συνέβη κατά την παροχή εργασίας στον έμμεσο εργοδότη και είχε ως συνέπεια τη λύση της σχέσης προσωρινής απασχόλησής τους, είναι χαμηλότερη εκείνης την οποία θα μπορούσαν να αξιώσουν οι εργαζόμενοι αυτοί στην ίδια περίπτωση και για τον ίδιο λόγο, αν είχαν προσληφθεί απευθείας από τον συγκεκριμένο έμμεσο εργοδότη για να καταλάβουν την ίδια θέση εργασίας κατά το ίδιο χρονικό διάστημα.