Η αίτηση προδικαστικής απόφασης αφορά την ερμηνεία του άρθρου 24 §2 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του άρθρου 10 §1 στοιχείο δʹ και §2 της Οδηγίας 2011/95/EE, σχετικά με τις απαιτήσεις για την αναγνώριση των υπηκόων τρίτων χωρών ή των απάτριδων ως δικαιούχων διεθνούς προστασίας, για ένα ενιαίο καθεστώς για τους πρόσφυγες ή για τα άτομα που δικαιούνται επικουρική προστασία και για το περιεχόμενο της παρεχόμενης προστασίας. Η αίτηση αυτή υποβλήθηκε στο πλαίσιο ένδικης διαφοράς μεταξύ των K και L, αφενός, και του Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid (Υφυπουργού Δικαιοσύνης και Ασφάλειας, Κάτω Χώρες), αφετέρου, σχετικά με την εκ μέρους του τελευταίου απόρριψη των μεταγενέστερων αιτήσεών τους διεθνούς προστασίας. Οι K και L, προσφεύγουσες της κύριας δίκης, είναι δύο αδελφές ιρακινής ιθαγένειας, γεννηθείσες τα έτη 2003 και 2005 αντιστοίχως. Αφίχθησαν στις Κάτω Χώρες το 2015, συνοδευόμενες από τους γονείς τους και τη θεία τους. Έκτοτε διαμένουν αδιαλείπτως στις Κάτω Χώρες. Στις 7 Νοεμβρίου 2015 οι γονείς τους υπέβαλαν αιτήσεις ασύλου, τόσο εξ ονόματός τους όσο και εξ ονόματος των K και L, οι οποίες όμως απορρίφθηκαν στις 17 Φεβρουαρίου 2017. Οι απορριπτικές αυτές αποφάσεις κατέστησαν απρόσβλητες το 2018. Μετά από απόρριψη των αρχικών αιτήσεων διεθνούς προστασίας, υπέβαλαν μεταγενέστερες αιτήσεις, προς υποστήριξη των οποίων, οι K και L διατείνονται ότι, λόγω της μακράς διαμονής τους στις Κάτω Χώρες, έχουν εδραιώσει τη ζωή τους στη χώρα αυτή και θα υφίσταντο βλάβη κατά την ανάπτυξή τους εάν έπρεπε να την εγκαταλείψουν. Η βλάβη αυτή θα προσετίθετο στη βλάβη που έχουν υποστεί λόγω της μακράς περιόδου αβεβαιότητας όσον αφορά την απόκτηση τίτλου διαμονής στο εν λόγω κράτος μέλος. Οι ανωτέρω αιτήσεις απορρίφθηκαν από τις ολλανδικές αρχές και οι νεαρές αυτές γυναίκες προσέφυγαν ενώπιον ολλανδικού δικαστηρίου, το οποίο αποφάσισε να υποβάλει στο Δικαστήριο το κρινόμενο προδικαστικό ερώτημα. Το ΔΕΕ έκρινε ότι το άρθρο 10 §1 στοιχείο δʹ και §2 της Οδηγίας 2011/95/EE, σχετικά με τις απαιτήσεις για την αναγνώριση των υπηκόων τρίτων χωρών ή των απάτριδων ως δικαιούχων διεθνούς προστασίας, για ένα ενιαίο καθεστώς για τους πρόσφυγες ή για τα άτομα που δικαιούνται επικουρική προστασία και για το περιεχόμενο της παρεχόμενης προστασίας, έχει την έννοια ότι, ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν στη χώρα καταγωγής τους, μπορεί να θεωρηθεί ότι οι γυναίκες υπήκοοι της χώρας αυτής, συμπεριλαμβανομένων των ανήλικων κοριτσιών, οι οποίες έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό ότι, κατά τη διάρκεια της διαμονής τους σε κράτος μέλος, ταυτίστηκαν πραγματικά με τη θεμελιώδη αξία της ισότητας μεταξύ γυναικών και ανδρών έχουν την ιδιότητα μέλους «ιδιαίτερης κοινωνικής ομάδας», ιδιότητα η οποία αποτελεί «λόγο δίωξης» ικανό να οδηγήσει στην αναγνώριση του καθεστώτος πρόσφυγα. Επίσης, το ΔΕΕ έκρινε ότι το άρθρο 24 §2 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντιτίθεται στο να αποφαίνεται η αρμόδια εθνική αρχή επί αίτησης διεθνούς προστασίας υποβληθείσας από ανήλικο χωρίς να έχει προσδιορίσει κατά τρόπο συγκεκριμένο το υπέρτατο συμφέρον του εν λόγω ανηλίκου, στο πλαίσιο εξατομικευμένης εκτίμησης.