Το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο της Τσεχίας, στο πλαίσιο εξέτασης ένδικης διαφοράς μεταξύ πολίτη (L.H.) και του Υπουργείου Υγείας της χώρας υπέβαλε την κρινόμενη αίτηση προδικαστικής απόφασης ενώπιον του ΔΕΕ. Αντικείμενο της διαφοράς είναι η απόφαση του Υπουργείου να μη γνωστοποιήσει στον πολίτη ορισμένες πληροφορίες σχετικά με εκπροσώπους νομικών προσώπων που μνημονεύονταν σε συμβάσεις αγοράς τεστ Covid-19 και σε πιστοποιητικά σχετικά με τα εν λόγω τεστ. Η διαφορά της κύριας δίκης ξεκίνησε μετά από αίτημα που υπέβαλε ο πολίτης προς το Υπουργείο Υγείας για «παροχή πληροφοριών σχετικών με την ταυτοποίηση προσώπων, τα οποία είχαν υπογράψει, αφενός συμβάσεις αγοράς τεστ ανίχνευσης του Covid-19 συναφθείσες από το εν λόγω Υπουργείο και, αφετέρου, πιστοποιητικά τα οποία αφορούσαν τα τεστ αυτά και αποδείκνυαν τη δυνατότητα χρήσης τους στο έδαφος της Ένωσης». Το Υπουργείο αποδέχτηκε εν μέρει την αίτηση, αποκρύπτοντας, ωστόσο, πληροφορίες σχετικά με τα φυσικά πρόσωπα που υπέγραψαν τα πιστοποιητικά εξ ονόματος των οικείων νομικών προσώπων, συμπεριλαμβανομένων του ονόματος, του επωνύμου, της υπογραφής και της θέσης που κατείχαν αυτά τα φυσικά πρόσωπα, καθώς και, σε ορισμένες περιπτώσεις, της διεύθυνσης ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, του αριθμού τηλεφώνου και του ιστοτόπου των νομικών προσώπων, επικαλούμενο την προστασία δεδομένων των προσώπων αυτών. Μετά από προσφυγή του L.H. ενώπιον του περιφερειακού δικαστηρίου της Πράγας, το τελευταίο έκρινε ότι το Υπουργείο δεν μπορούσε να αρνηθεί εκ προοιμίου τη γνωστοποίηση πληροφοριών που συνιστούν δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα χωρίς προηγουμένως να έχει ενημερώσει τα υποκείμενα των δεδομένων και χωρίς να έχει λάβει τη γνώμη τους ως προς την αίτηση γνωστοποίησης των δεδομένων αυτών, όπως προβλέπει η σχετική εθνική νομολογία. Το Υπουργείο Υγείας άσκησε αναίρεση κατά της απόφασης αυτής, ενώπιον του Ανωτάτου Διοικητικού Δικαστηρίου της Τσεχίας, το οποίο υπέβαλε και τα προδικαστικά ερωτήματα. Το ΔΕΕ έκρινε ότι το άρθρο 4, σημεία 1 και 2, του κανονισμού (ΕΕ) 2016/679, για την προστασία των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και για την ελεύθερη κυκλοφορία των δεδομένων αυτών έχει την έννοια ότι η γνωστοποίηση του ονόματος, του επωνύμου, της υπογραφής και των στοιχείων επικοινωνίας φυσικού προσώπου το οποίο εκπροσωπεί νομικό πρόσωπο συνιστά επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα. Το γεγονός ότι η γνωστοποίηση αυτή πραγματοποιείται με μοναδικό σκοπό να καταστεί δυνατή η ταυτοποίηση του φυσικού προσώπου που είναι εξουσιοδοτημένο να ενεργεί εξ ονόματος του νομικού προσώπου δεν ασκεί συναφώς επιρροή. Επίσης, κρίθηκε ότι άρθρο 6 § 1, στοιχ. γʹ και εʹ, του κανονισμού 2016/679, ερμηνευόμενο σε συνδυασμό με το άρθρο 86 του κανονισμού αυτού, έχει την έννοια ότι δεν αντιτίθεται σε εθνική νομολογία σύμφωνα με την οποία υπεύθυνος επεξεργασίας που είναι δημόσια αρχή επιφορτισμένη με τον συμβιβασμό του δικαιώματος πρόσβασης του κοινού σε επίσημα έγγραφα με το δικαίωμα στην προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα υποχρεούται να ενημερώνει το φυσικό πρόσωπο το οποίο είναι το υποκείμενο των δεδομένων και να διαβουλεύεται με αυτό πριν από τη γνωστοποίηση επίσημων εγγράφων που περιέχουν τέτοια δεδομένα, υπό την προϋπόθεση ότι μια τέτοια υποχρέωση δεν είναι αδύνατο να εφαρμοστεί ούτε απαιτεί δυσανάλογη προσπάθεια και, ως εκ τούτου, δεν συνεπάγεται δυσανάλογο περιορισμό του δικαιώματος πρόσβασης του κοινού στα εν λόγω έγγραφα.