Το προβλεπόμενο στο άρθρο 7 § 1 στοιχ. β΄ του κανονισμού (ΕΚ) 261/2004 (για τη θέσπιση κοινών κανόνων αποζημίωσης των επιβατών αεροπορικών μεταφορών και παροχής βοήθειας σε αυτούς σε περίπτωση άρνησης επιβίβασης και ματαίωσης ή μεγάλης καθυστέρησης της πτήσης κ.λπ.) ποσό δεν αποσκοπεί στην αποκατάσταση ζημίας όπως η απώλεια μισθού, αλλά για τη ζημία αυτή μπορεί να καταβληθεί η περαιτέρω αποζημίωση του άρθρου 12 § 1 του ανωτέρω κανονισμού και, ενώ στο αιτούν δικαστήριο εναπόκειται να καθορίσει και να εκτιμήσει τα διάφορα συστατικά στοιχεία της εν λόγω ζημίας, καθώς και την έκταση της αποζημίωσης για τη ζημία αυτή, στηριζόμενο στην κατάλληλη νομική βάση. Επίσης η διάταξη του άρθρου 12 § 1 περίοδος β΄ του ως άνω κανονισμού πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι επιτρέπει στο αρμόδιο εθνικό δικαστήριο να εκπέσει τη χορηγούμενη δυνάμει του ως άνω κανονισμού αποζημίωση από την περαιτέρω αποζημίωση αλλά δεν το υποχρεώνει να προβεί στην έκπτωση αυτή, ο δε κανονισμός αυτός δεν τάσσει στο αρμόδιο εθνικό δικαστήριο προϋποθέσεις βάσει των οποίων μπορεί να προβεί στην ως άνω έκπτωση. Περαιτέρω, το άρθρο 4 § 3 σε συνδυασμό με το άρθρο 8 § 1 του κανονισμού αυτού υποχρεώνει τον πραγματικό αερομεταφορέα να παράσχει στους ενδιαφερόμενους επιβάτες πλήρη στοιχεία ως προς όλες τις δυνατότητες που προβλέπει η δεύτερη από τις διατάξεις αυτές, οι δε ενδιαφερόμενοι επιβάτες δεν έχουν καμία υποχρέωση να συμβάλουν ενεργά στην αναζήτηση των σχετικών πληροφοριών. Τέλος, για τους σκοπούς του άρθρου 8 § 1 στοιχ. β΄ του ως άνω κανονισμού, ο πραγματικός αερομεταφορέας φέρει το βάρος να αποδείξει ότι η μεταφορά με άλλη πτήση ή άλλο μεταφορικό μέσο πραγματοποιήθηκε το νωρίτερο δυνατόν.