Το αιτούν δικαστήριο (Ομοσπονδιακό Φορολογικό Δικαστήριο Γερμανίας) κατέθεσε στο ΔΕΕ αίτηση προδικαστικής απόφασης, στο πλαίσιο της δίκης «Finanzamt Hamburg-Altona κατά XYRALITY GmbH», με αντικείμενο την ερμηνεία των άρθρων 28, 44, 45 και 203 της Οδηγίας 2006/112/ΕΚ, αναφορικά με το κοινό σύστημα φόρου προστιθέμενης αξίας, και, ειδικότερα, την επιβολή φόρου προστιθέμενης αξίας (ΦΠΑ) για την παροχή ηλεκτρονικών υπηρεσιών από την επίδικη εταιρεία, κατά την περίοδο 2012-2014. Αναλυτικά, η εταιρεία Xyrality έχει αναπτύξει εφαρμογές παιχνιδιών για κινητές συσκευές, στις οποίες, οι χρήστες – πελάτες είχαν τη δυνατότητα, ειδικώς κατά την επίμαχη στην κύρια δίκη περίοδο, να μεταφορτώσουν δωρεάν τις εν λόγω εφαρμογές μέσω του καταστήματος ηλεκτρονικών εφαρμογών. Η δε εξ επαχθούς αιτίας απόκτηση αναβαθμίσεων ή άλλων πλεονεκτημάτων (αγορές in app) παρείχε στον τελικό πελάτη τη δυνατότητα να σημειώσει πρόοδο στο παιχνίδι που είχε προηγουμένως μεταφορτώσει ή να αποκομίσει άλλα πλεονεκτήματα. Ωστόσο, η εταιρεία θεωρούσε αρχικά ότι ήταν ο πάροχος των υπηρεσιών προς τους τελικούς πελάτες και, ως εκ τούτου, δήλωνε τον γερμανικό ΦΠΑ για τους τελικούς πελάτες που ήταν εγκατεστημένοι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ στις το έτος 2016 η ίδια υπέβαλε διορθωτικές δηλώσεις ΦΠΑ για την επίμαχη στην κύρια δίκη περίοδο. Όπως υπαγορεύει το άρθρο 28 Οδηγ. ΦΠΑ, όταν ο υποκείμενος στον φόρο, ενεργώντας στο όνομά του αλλά για λογαριασμό τρίτου, μεσολαβεί σε παροχή υπηρεσιών, θεωρείται ότι λαμβάνει και παρέχει προσωπικά τις εν λόγω υπηρεσίες. Η συγκεκριμένη διάταξη καθιερώνει πλάσμα δικαίου βάσει του οποίου πραγματοποιούνται διαδοχικά δύο παροχές των ίδιων υπηρεσιών, ο δε επιχειρηματίας που μεσολαβεί στην παροχή υπηρεσιών και αποτελεί τον παραγγελιοδόχο θεωρείται ότι, αρχικώς, έχει δεχθεί τις εν λόγω υπηρεσίες από τον επιχειρηματία, για λογαριασμό του οποίου ενεργεί, ο οποίος αποτελεί τον παραγγελέα, προτού παράσχει, στη συνέχεια, προσωπικώς τις υπηρεσίες αυτές στον πελάτη. Περαιτέρω, το γεγονός ότι το άρθρο 9α § 1 του εκτελεστικού Κανονισμού 282/2011 δεν είχε ακόμη εφαρμογή κατά την επίμαχη στην κύρια δίκη περίοδο δεν ασκεί επιρροή στην ερμηνεία του άρθρου 28 της Οδηγίας ΦΠΑ. Ως προς τον τόπο παροχής υπηρεσιών, διευκρινίζεται ότι ως τέτοιος νοείται ο τόπος όπου το υποκείμενο έχει την έδρα της οικονομικής του δραστηριότητας (ά. 44 Οδηγ. ΦΠΑ). Επισημαίνεται ότι το άρθρο 203 Οδηγ. ΦΠΑ έχει λειτουργική σχέση με το δικαίωμα έκπτωσης του ΦΠΑ, καθόσον αποσκοπεί στην αποφυγή του κινδύνου απώλειας φορολογικών εσόδων, λόγω υπερεκτίμησης του ποσού της έκπτωσης. Το Δικαστήριο έκρινε ότι το άρθρο 28 Οδηγ. 2006/112/ΕΚ έχει την έννοια ότι όταν υποκείμενος στον φόρο εγκατεστημένος σε κράτος μέλος παρέσχε, πριν από την 1η Ιανουαρίου 2015, ηλεκτρονικές υπηρεσίες σε μη υποκείμενα στον φόρο πρόσωπα εγκατεστημένα εντός της Ένωσης, μέσω καταστήματος ηλεκτρονικών εφαρμογών (Appstore) που ανήκει σε υποκείμενο στον φόρο εγκατεστημένο σε άλλο κράτος μέλος, η εφαρμογή του εν λόγω άρθρου δεν μπορεί να αποκλειστεί για τον λόγο και μόνον ότι οι επιβεβαιώσεις παραγγελίας τις οποίες παρέσχε ο τελευταίος υποκείμενος στον φόρο προς τους τελικούς πελάτες ορίζουν τον πρώτο υποκείμενο στον φόρο ως πάροχο των υπηρεσιών και αναγράφουν τον συντελεστή ΦΠΑ που ισχύει στο κράτος μέλος εγκατάστασης του εν λόγω παρόχου. Επιπλέον, το ΔΕΕ έκρινε ότι η Οδηγία 2006/112 έχει την έννοια ότι όταν υποκείμενος στον φόρο εγκατεστημένος σε κράτος μέλος θεωρείται ότι έλαβε και παρέσχε προσωπικά υπηρεσίες, ο τόπος παροχής των υπηρεσιών που παρασχέθηκαν πλασματικώς στον εν λόγω υποκείμενο στον φόρο από υποκείμενο στον φόρο εγκατεστημένο σε άλλο κράτος μέλος πρέπει να καθορίζεται σύμφωνα με το άρθρο 44 της Οδηγίας αυτής, ενώ το άρθρο 203 της Οδηγίας ερμηνεύεται υπό τον γνώμονα ότι όταν υποκείμενος στον φόρο εγκατεστημένος σε κράτος μέλος παρέσχε ηλεκτρονικές υπηρεσίες σε μη υποκείμενα στον φόρο πρόσωπα εγκατεστημένα εντός της Ένωσης, με αποτέλεσμα ο τελευταίος υποκείμενος στον φόρο να θεωρείται ότι έλαβε τις υπηρεσίες αυτές τις οποίες και παρέσχε στους τελικούς πελάτες, ο πρώτος υποκείμενος στον φόρο δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι υπόχρεος για την καταβολή φόρου προστιθέμενης αξίας (ΦΠΑ) στο κράτος μέλος εγκατάστασής του (δυνάμει του άρθρου 203), για τον λόγο ότι στις επιβεβαιώσεις παραγγελίας που διαβιβάστηκαν στους τελικούς πελάτες ορίστηκε ο πρώτος υποκείμενος στον φόρο, με τη συγκατάθεσή του, ως ο πάροχος των υπηρεσιών και αναγράφηκε ο συντελεστής ΦΠΑ που ίσχυε στο κράτος μέλος εγκατάστασής του.