Γίνεται εν μέρει δεκτή η αναίρεση του Εισαγγελέα Αρείου Πάγου, ως προς τις διατάξεις της που αφορούν την αθώωση δύο εκ των κατηγορουμένων για την πράξη της συκοφαντικής δυσφήμισης. Ειδικότερα, κρίθηκε ότι το Δικαστήριο υπέπεσε στο σφάλμα της εσφαλμένης ερμηνείας και εφαρμογής ουσιαστικής ποινικής διάταξης, αφού δέχθηκε ότι δεν δύναται να θεωρηθεί "τρίτος" των οικείων ποινικών διατάξεων (άρθρα 362, 363 ΠΚ) πρόσωπο θεσμικά (δικονομικά) εξουσιοδοτημένο να παραλαμβάνει και να εξετάζει μηνύσεις, καταγγελίες κλπ.

Αντίθετα, ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι, κατά τις διατάξεις των άρθρων 362 και 363 του ΠΚ, στην έννοια του τρίτου περιλαμβάνεται οποιοδήποτε φυσικό πρόσωπο ή αρχή, όπως ο γραμματέας, ο δικαστικός επιμελητής, οι δικαστές, οι εισαγγελείς οι αστυνομικοί κλπ. που έλαβαν γνώση του δυσφημιστικού ισχυρισμού ή της διάδοσης (ΑΠ 1013/2018, ΑΠ 1777/2017, ΑΠ 611/2015), ενόψει μάλιστα και του ότι και από την γραμματική ακόμη διατύπωση του κειμένου των διατάξεων αυτών συνάγεται ευθέως ότι "τρίτος" είναι κάθε πρόσωπο που λαμβάνει γνώση των φερόμενων συκοφαντικών ισχυρισμών, αφού δεν γίνεται σ' αυτές οποιαδήποτε εξαίρεση ή διάκριση για τα όργανα που είναι κατά το νόμο αρμόδια να παραλαμβάνουν μηνύσεις, καταθέσεις, αναφορές κλπ.