Ο Άρειος Πάγος εφάρμοσε την ευμενέστερη διάταξη του άρθρου 386 ΠΚ και έπαυσε την ποινική δίωξη για την πράξη της απάτης σε βαθμό πλημμελήματος λόγω παραγραφής. Η κατηγορουμένη είχε καταδικασθεί με την αναιρεθείσα υπ’ αριθμ. 1007/2018 απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Θεσσαλονίκης, για την πράξη της (διακεκριμένης) απάτης κατ' εξακολούθηση και κατ' επάγγελμα, με συνολικό όφελος και αντίστοιχη προκληθείσα ζημία άνω των τριάντα χιλιάδων (30.000) ευρώ, η οποία δεν τυποποιείται πλέον ως κακούργημα.

Ειδικότερα η κατηγορουμένη, καίτοι είχε υποχρέωση να αναγγείλει τον επιγενόμενο δεύτερο γάμο της, εν γνώσει της απέκρυψε και παρασιώπησε τούτο από τον πολιτικώς ενάγοντα ασφαλιστικό φορέα, εισπράττοντας επί σειρά ετών την σύνταξη λόγω θανάτου του πρώτου συζύγου της. Η απάτη τελέσθηκε άπαξ δεδομένου ότι η ζημιά οφείλεται στην αρχικά δημιουργηθείσα πλάνη κατά το χρόνο που αυτή ενήργησε και ολοκλήρωσε την απατηλή συμπεριφορά της, προβαίνοντας στην αθέμιτη απόκρυψη ή παρασιώπηση των αληθινών γεγονότων.

Όπως επισημαίνει ο Άρειος Πάγος, επί απάτης που συνεπάγεται περιοδικές καταβολές εκ μέρους του εξαπατηθέντος και η πλάνη του θύματος και η περιουσιακή διάθεση πραγματώθηκαν με την άπαξ αθέμιτη απόκρυψη και παρασιώπηση αληθινών γεγονότων, δεν μπορεί να θεωρηθεί, ότι αυτή συνεχίζεται με την παράλειψη ανακοίνωσης από το δράστη του αληθινού γεγονότος και με τη δημιουργία έτσι νέας πλάνης, κάθε φορά που εισπράττει το μισθό, επίδομα ή σύνταξη, που όμως αυτή έχει επέλθει με την αρχική επιδειχθείσα απατηλή συμπεριφορά του, και να αποτελεί έτσι κατ' εξακολούθηση έγκλημα, αν δεν διαπράττεται κάθε φορά νέα αυτοτελής απάτη, με την πρόκληση νέας και διαφορετικής πλάνης, που να συνεπάγεται βλάβη στην περιουσία του παθόντος.