Ο Άρειος Πάγος αναίρεσε την απόφαση του του Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων Κρήτης, με την οποία ο κατηγορούμενος κρίθηκε ένοχος για την αξιόποινη πράξη της μη καταβολής χρεών προς το Δημόσιο και καταδικάσθηκε σε ποινή φυλάκισης έξι (6) μηνών. Ειδικότερα, το Δικαστήριο της ουσίας, ενώ στο σκεπτικό δέχεται ότι από τον πίνακα χρεών θα πρέπει να αφαιρεθούν τα χρέη που είχαν βεβαιωθεί σε βάρος του κατηγορουμένου με την ιδιότητά του ως διαχειριστή εταιρείας κατ' άρθρο 469 Π.Κ. και να παραμείνουν μόνο τα χρέη που είχαν βεβαιωθεί σε βάρος του ατομικά, στο διατακτικό κρίνει αυτόν ένοχο για ολόκληρο το ποσό που είχε αποτυπωθεί στον αρχικό πίνακα χρεών. Επομένως, κατά την αλληλοσυμπλήρωση του σκεπτικού και του διατακτικού έχουν εμφιλοχωρήσει αντιφάσεις, που καθιστούν ανέφικτο τον αναιρετικό έλεγχο σε σχέση με την ορθή εφαρμογή του νόμου (άρθρο 25 ν. 1882/1990 σε συνδυασμό με το άρθρο 469 ΠΚ) και η απόφαση στερείται νόμιμης βάσης.

Επισημαίνεται ότι, κατά τη σαφή διατύπωση του άρθρου 25 του Ν. 1882/1990, για κάθε πίνακα χρεών ασκείται ξεχωριστή ποινική δίωξη, που περιλαμβάνει ως μία πράξη τη μη καταβολή του αναφερόμενου στον πίνακα συνολικού χρέους. Δεν πρόκειται, δηλαδή, λόγω της μη καταβολής καθενός χρέους του πίνακα, για κατ' εξακολούθηση έγκλημα, αλλά ο νόμος κυριαρχικά θεωρεί πλέον ότι πρόκειται για ένα και μόνο έγκλημα, της μη καταβολής του αθροίσματος των χρεών του πίνακα και μάλιστα με χρόνο τέλεσης τη συμπλήρωση τετραμήνου από το χρόνο βεβαίωσης αυτών. Με τη ρύθμιση αυτή, η καθυστέρηση καταβολής χρεών προς το Δημόσιο αποκτά τη μορφή ενός εν δυνάμει ιδιότυπου αθροιστικού εγκλήματος, αφού πλέον θεμελιώνεται η ποινική ευθύνη στην περίπτωση, κατά την οποία το μη καταβληθέν ποσό ξεπερνά το ελάχιστο όριο (ήδη των 100.000 ευρώ) ή μετά από επανειλημμένη μη καταβολή χρεών συνολικού ποσού ανώτερου των 200.000 ευρώ, χωρίς, όμως, τη συνδρομή του στοιχείου της καθ' έξη ή κατ' επάγγελμα τέλεσης στη νομοτυπική μορφή, που χαρακτηρίζει τα αθροιστικά εγκλήματα, γι' αυτό και γίνεται λόγος για ιδιότυπο αθροιστικό έγκλημα.