Ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι το δικαστήριο της ουσίας αναιτιολόγητα απέρριψε τον ισχυρισμό αναγνώρισης του ελαφρυντικού του πρότερου σύννομου βίου αφού, ενώ δέχτηκε την ύπαρξη λευκού ποινικού μητρώου, δεν διέλαβε στην απόφασή του καμία θετική παραδοχή για την ύπαρξη συγκεκριμένης επίμεμπτης συμπεριφοράς που να καθιστά τη ζωή της κατηγορουμένης μη σύννομη. Επεσήμανε μάλιστα ότι, κατά το άρθρο 178 παρ.2 ΚΠΔ, στο πλαίσιο της ποινικής δίκης, ο κατηγορούμενος δεν έχει το βάρος απόδειξης της ανυπαρξίας παραβατικής συμπεριφοράς, μη προκύπτουσας μάλιστα από το ποινικό του μητρώο.

Ομοίως, ο Άρειος Πάγος αναίρεσε εν μέρει ως αναιτιολόγητη της απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Χανιών, καθώς το δικαστήριο δεν προσδιόρισε με ποιές πράξεις συνέβαλαν οι δύο εκ των κατηγορουμένων στην πραγμάτωση της πλαστογραφίας από την έτερη κατηγορούμενη. Λόγω της ασάφειας αυτής, δεν είναι δυνατόν να κριθεί εάν η συμμετοχή τους στην πράξη συνιστά συναυτουργία ή συνέργεια κατά το άρθρο 47 ΠΚ, για την οποία προβλέπεται επιεικέστερη ποινή κατ’ άρθρ. 47 του νέου ΠΚ.

Τέλος, επεσήμανε ότι, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 2 του νέου ΠΚ, εφαρμοστέα είναι πάντοτε η ευμενέστερη διάταξη κι έτσι μπορεί ταυτόχρονα να εφαρμόζεται εν μέρει η παλαιότερη και εν μέρει η νεότερη. Εν προκειμένω, εφαρμοστέα ήταν η νέα διάταξη περί πλαστογραφίας, η οποία είναι ευνοϊκότερη ως προς την αντικειμενική υπόσταση, καθώς πλέον η χρήση του πλαστού δεν αποτελεί επιβαρυντική περίσταση αλλά αυτοτελή πράξη (παρ. 2 άρθρ. 216 ΠΚ), η οποία όμως συρρέει φαινομενικά με την κατάρτιση πλαστού και απορροφάται από αυτήν. Η νέα διάταξη είναι ευμενέστερη και ως προς την προβλεπόμενη ποινή, αφού δεν προβλέπει ελάχιστο όριο φυλάκισης και, ως εκ τούτου, το πλαίσιο ποινής εκτείνεται από 10 ημέρες έως 5 έτη.