Το δικαστήριο απέρριψε την ένσταση ακυρότητας του κλητηρίου θεσπίσματος για την πράξη της ψευδορκίας και ήδη ψευδούς κατάθεσης (άρθρ. 224 ΠΚ), καθώς έκρινε ότι για να είναι αυτό έγκυρο κατ’ άρθρ. 321 ΚΠΔ, αρκεί να αναφέρει τα ψευδή γεγονότα, ενώ δεν απαιτείται να αναφέρει ποια είναι τα αληθινά.

Επίσης, κήρυξε αθώο τον πρώτο κατηγορούμενο για την πράξη της συκοφαντικής δυσφήμισης ανώνυμης εταιρείας (παρ. 3 άρθρ. 364 ΠΚ), η οποία κρίθηκε ότι είναι ανέγκλητη μετά την κατάργηση του εν λόγω άρθρου, κατ’ εφαρμογή του άρθρ. 2 ΠΚ.

Τέλος, το δικαστήριο έκρινε ότι δεν στοιχειοθετείται η αντικειμενική υπόσταση της ψευδορκίας και, συνακόλουθα της ηθικής αυτουργίας σε αυτήν και κήρυξε αθώους τους κατηγορούμενους. Συγκεκριμένα, όσα κατέθεσε ο δεύτερος κατηγορούμενος ως μάρτυρας κατά τη συζήτηση ανακοπής κατά εκδοθείσας διαταγής πληρωμής της πολιτικώς ενάγουσας ανώνυμης εταιρείας, δεν αποδείχθηκαν ως ψευδή. Έτσι, δεν κρίθηκε επαρκής η (αντίθετη) κατάθεση του μάρτυρα κατηγορίας ότι δεν είχαν εκδοθεί επιταγές ευκολίας αφού δεν ήταν αυτή η πολιτική της εταιρείας, ενώσω μάλιστα ο εν λόγω μάρτυρας δεν γνώριζε περαιτέρω τις σχέσεις του οικονομικού διευθυντή. Εξάλλου, ο άμεσα εμπλεκόμενος μάρτυρας κατηγορίας δεν κατέθεσε στο δικαστήριο. Πέραν αυτών, ο κατηγορούμενος δεν εξέθεσε ψευδή γεγονότα, αλλά τη γνώμη του, αφού χρησιμοποίησε τις εκφράσεις «νομίζω ότι..» και «μπορεί να ήταν..», ενώ κατέθεσε ορισμένα γεγονότα, όπως ακριβώς τα πληροφορήθηκε.