Πρόσφατη νομολογία
26 Αυγ 2020
ΤρΔΠρΘεσ 5515/2020: Αστική ευθύνη δημόσιου νοσοκομείου λόγω ιατρικού σφάλματος
Οι πράξεις και παραλείψεις πράξεις του ειδικευόμενου ιατρού …, ο οποίος συνδεόταν κατά τον χρόνο εκείνο με το εναγόμενο Νοσοκομείο (ΝΠΔΔ) με σύμβαση εργασίας για την εκπαίδευσή του στην ειδικότητα της αγγειοχειρουργικής, αντίθετες στους κανόνες της ιατρικής επιστήμης και της δεοντολογίας που διέπει το ιατρικό λειτούργημα, οι οποίες έλαβαν χώρα ενόψει της προγραμματισμένης θεραπευτικής συνεδρίας που αποσκοπούσε στην αντιμετώπιση του αγγειακού προβλήματος της αποβιώσασας, σε ημέρα γενικής εφημερίας του εναγόμενου Νοσοκομείου και μετά από ενημέρωση του ειδικού ιατρού αγγειοχειρουργού της οικείας κλινικής του εναγομένου, ο οποίος παρείχε τη σχετική άδεια στον ειδικευόμενο ιατρό … να πραγματοποιήσει τη θεραπεία, ακολουθώντας τις τρεις σαφείς εντολές του (να χρησιμοποιήσει το σηπτικό χειρουργείο, να εξασφαλίσει την παρουσία δεύτερου ιατρού και να καταγράψει την ασθενή), τελούν σε αιτιώδη συνάφεια προς την υπηρεσία που είχε ανατεθεί στον ως άνω ειδικευόμενο ιατρό, ως όργανο του εναγομένου, καθώς εκτελέστηκαν επ’ ευκαιρία της άσκησης των καθηκόντων του, κατά κατάχρηση αυτών και κατά παράβαση των ανωτέρω εντολών του προϊσταμένου του ιατρού, υπό την επίβλεψη του οποίου τελούσε. Επίσης, εφόσον συντρέχει η εσωτερική συνάφεια με την υπηρεσία, είναι αδιάφορος για τη γένεση της ευθύνης του ν.π.δ.δ. κατά τα άρθρα 105 και 106 του ΕισΝΑΚ ο βαθμός του πταίσματος του οργάνου του, η μνεία δε σε κάθε αμέλεια, ακόμη και ελαφρά, αναφέρεται στο συνήθως συμβαίνον και δεν έχει την έννοια ότι αποκλείεται, συντρεχουσών και των λοιπών προϋποθέσεων, η ευθύνη του ν.π.δ.δ. σε περίπτωση συνδρομής δόλου στο πρόσωπο του οργάνου, από τις παράνομες ενέργειες ή παραλείψεις του οποίου επήλθε το ζημιογόνο αποτέλεσμα. Εξάλλου, δεδομένου ότι η παθούσα … είχε απευθυνθεί σε ειδικευόμενο ιατρό δημόσιου νοσοκομείου για τη θεραπεία του αγγειακού της προβλήματος, είχε ήδη υποβληθεί σε μία προγραμματισμένη θεραπευτική συνεδρία που είχε πραγματοποιηθεί εντός του ίδιου Νοσοκομείου (άγνωστο σε ποιον χώρο) από τον ίδιο ιατρό και είχε εξελιχθεί χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα και, κυρίως, χωρίς οποιονδήποτε κίνδυνο για τη ζωή της, αν και προκύπτει ότι της είχε χορηγηθεί κάποια μορφή αναισθησίας και κατά την πρώτη φορά, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η ίδια δεν διέθετε ιατρικές γνώσεις για να κρίνει τις πράξεις του ιατρού ή να αμφισβητήσει τις επιλογές του ως προς τον χώρο, τον χρόνο και τον τρόπο (με τη χορήγηση, δηλαδή, αναισθησίας και χωρίς την παρουσία τρίτων προσώπων) της πραγματοποίησης της θεραπείας, κρίνεται ότι η αποβιώσασα δεν βαρύνεται με συντρέχον πταίσμα ως προς την επέλευση του ζημιογόνου σε βάρος της αποτελέσματος. Ούτε, άλλωστε, μπορεί να θεωρηθεί ότι η βούληση της παθούσας για την υποβολή της σε μία θεραπεία, η οποία δεν ενείχε κίνδυνο ζωής αφ’ εαυτή, είχε συντελέσει στην επέλευση του ζημιογόνου αποτελέσματος σε βάρος της. Με βάση όλα τα παραπάνω, κρίνεται ότι συντρέχουν στην προκείμενη περίπτωση οι προϋποθέσεις για τη γένεση της ευθύνης του εναγόμενου Νοσοκομείου, κατά τα άρθρα 105 και 106 του ΕισΝΑΚ, προς αποζημίωση των εναγόντων, λόγω των παράνομων ενεργειών και παραλείψεων του οργάνου του, όπως βασίμως προβάλλεται με την κρινόμενη αγωγή, καθώς και ότι η αποζημίωση αυτή συνίσταται στη χρηματική τους ικανοποίηση, κατ’ άρθρο 932 του ΑΚ, για την ψυχική οδύνη που υπέστη καθένας από αυτούς από την απώλεια της συζύγου, μητέρας και θυγατέρας του αντίστοιχα.
Σύνδεσμος
ΤρΔΠρΘεσ 5515/2020 - Πλήρες κείμενο
