Με την κρινόμενη προσφυγή ζητήθηκε η ακύρωση, άλλως, η μεταρρύθμιση της απόφασης του αρμοδίου οργάνου για την εκδίκαση ενδικοφανών προσφυγών του Ο.Π.Ε.Κ.Α., δυνάμει της οποίας απορρίφθηκε ένσταση-ενδικοφανής προσφυγή της προσφεύγουσας κατά της απόφασης της Προϊσταμένης της Περιφερειακής Διεύθυνσης Κεντρικής Μακεδονίας του ίδιου Οργανισμού, με την οποία χορηγήθηκε στην προσφεύγουσα μέρος του επιδόματος κοινωνικής αλληλεγγύης ανασφάλιστων υπερηλίκων, ήτοι ποσό 232,11 ευρώ για 26 έτη διαμονής στην Ελλάδα (26/35). Το ανωτέρω ποσό προέκυψε, αφού προηγήθηκε ο υπολογισμός του επιδόματος, αναλόγως των ετών διαμονής της, και, έπειτα, αφαιρέθηκε το λαμβανόμενο από την προσφεύγουσα επίδομα ομογενών στην Ελλάδα ύψους 35,22 ευρώ μηνιαίως (360 ευρώ το πλήρες επίδομα Χ 26/35- 35,22 ευρώ). Απαραίτητη προϋπόθεση για τη χορήγηση στον αιτούντα του επιδόματος κοινωνικής αλληλεγγύης ανασφαλίστων υπερηλίκων του άρθρου 93 του Ν. 4387/2016, αποτελεί, μεταξύ άλλων, η απόδειξη της διαμονής του στην Ελλάδα, η οποία μπορεί να αποδειχθεί με τα δικαιολογητικά, που ενδεικτικώς απαριθμούνται στο άρθρο 2 της Κ.Υ.Α. Φ10034/24237/655/29.07.2016, καθώς και με οποιοδήποτε άλλο πρόσφορο έγγραφο στοιχείο. Στην προκειμένη περίπτωση, με απόφαση του αρμοδίου για την εκδίκαση ενστάσεων οργάνου του Ο.Π.Ε.Κ.Α., έγινε δεκτό ότι η διαμονή της προσφεύγουσας στην Ελλάδα αποδεικνύεται από τις 22.9.1995 (χρόνος έκδοσης την απόφασης του Νομάρχη Θεσσαλονίκης περί καθορισμού ιθαγένειας της προσφεύγουσας), ήτοι για 26 έτη νόμιμης και μόνιμης διαμονής μέχρι την υποβολή της αίτησης στις 28.04.2022. Συνεπώς αμφισβητούμενο χρονικό διάστημα, προς απόδειξη της διαμονής στην Ελλάδα της προσφεύγουσας, αποτελεί το διάστημα από 8.12.1992 έως 22.9.1995. Από τα στοιχεία της δικογραφίας αποδείχθηκε ότι η προσφεύγουσα εισήλθε στην Ελλάδα στις 08.12.1992 και έκτοτε διέμενε μόνιμα στη χώρα, ανεξαρτήτως αν δεν εφοδιάσθηκε με άδεια διαμονής μέχρι να διαπιστωθεί η ελληνική της ιθαγένεια με την απόφαση του (τότε) Νομάρχη Θεσσαλονίκης στις 22.9.1995. Εξάλλου, απουσίασε από την Ελλάδα, μόνο για το χρονικό διάστημα από 18.5.1995 έως 20.5.1995, το οποίο κρίνεται εύλογο, συγκρινόμενο με το συνολικό χρονικό διάστημα διαμονής της στη χώρα, μη δυνάμενο να αναιρέσει το στοιχείο της μονιμότητας της διαμονής της. Κατόπιν τούτων, το Δικαστήριο αναγνώρισε ότι η προσφεύγουσα διέμενε μόνιμα στην Ελλάδα από 8.12.1992, συνολικά δηλαδή για 29 πλήρη έτη έως την υποβολή της αίτησής. Συνάμα απεφάνθη ότι έσφαλε, ως προς τον τρόπο υπολογισμού, το όργανο που εξέδωσε την προσβαλλομένη απόφαση, κρίνοντας ότι προηγείται ο υπολογισμός του επιδόματος αναλόγως των ετών διαμονής, και, έπεται αυτού η αφαίρεση του ποσού επιδόματος που λάμβανε. Συνεπώς, αντιστοίχως, πρέπει να τροποποιηθεί η επίδικη .../4.8.2023 απόφαση του κατ’ άρθρο 40 του π.δ. 78/1998 οργάνου του Ο.Π.Ε.Κ.Α., οριζόμενου του ποσού του επιδόματος κοινωνικής αλληλεγγύης ανασφάλιστου υπερήλικα, που δικαιούται να λάβει η προσφεύγουσα, στο ύψος των 269,10 ευρώ, από 01.05.2022 και με 29 πλήρη έτη διαμονής της στην Ελλάδα. Κατόπιν τούτων, το Δικαστήριο δέχτηκε την προσφυγή.