Η υπόθεση παραπέμφθηκε για νέα κρίση στο παρόν Δικαστήριο με την 2889/2020 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, αφού έγινε δεκτή η αναίρεση των εκκαλούντων - εφεσίβλητων κατά της 1357/2018 απόφασής του. Με τις κρινόμενες αντίθετες εφέσεις ζητήθηκε η εξαφάνιση της 5732/2012 απόφασης του Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών, με την οποία είχε γίνει εν μέρει δεκτή αγωγή των εκκαλούντων - εφεσίβλητων και αναγνωρίστηκε η υποχρέωση του Ελληνικού Δημοσίου να καταβάλει, σύμφωνα με τα άρθρα 4 παρ. 5 του Συντάγματος και 105 Εισ.Ν.Α.Κ, λόγω παρανόμων πράξεων και παραλείψεων του Ελληνικού Δημοσίου, χρηματική ικανοποίηση για την ψυχική οδύνη που υπέστησαν από το θάνατο του ..., Ταγματάρχη της Αεροπορίας Στρατού, ο οποίος επήλθε κατά την πτώση την 11η Σεπτεμβρίου 2004, στη θαλάσσια περιοχή της Σιθωνίας Χαλκιδικής του ελικοπτέρου τύπου CH-47D (LR) CHINOOK (ΕΣ 916), στο οποίο επέβαινε o Πατριάρχης Αλεξανδρείας Πέτρος Ζ΄ και ο ίδιος ο ..., σύζυγος της πρώτης εκκαλούσας - εφεσίβλητης και πατέρας του δεύτερου εκκαλούντος – εφεσιβλήτου, ως μέλος του πληρώματος και δη ως κυβερνήτης του ως άνω ελικοπτέρου. Σύμφωνα με το σκεπτικό της 2889/2020 απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας μη ορθά «το δικάσαν διοικητικό εφετείο απέστη από το κριθέν με την (4415/2015) αναιρετική απόφαση και αναγκαίο για τη διάγνωση της υπό κρίση υποθέσεως νομικό ζήτημα της συνδρομής ή όχι αιτιώδους συνδέσμου, κατά την έννοια του άρθρου 105 του ΕισΝΑΚ, μεταξύ παράνομης ζημιογόνου συμπεριφοράς και επελθούσας ζημίας, στην περίπτωση κατά την οποία, όπως εν προκειμένω, συρρέουν, σύμφωνα με τα κριθέντα με την ως άνω αναιρετική απόφαση, οι ως άνω περισσότερες της μιας αλληλοδιάδοχες ζημιογόνες συμπεριφορές, οι οποίες, σύμφωνα με τα διδάγματα της κοινής πείρας, θα μπορούσαν αντικειμενικά συνεκτιμώμενες ως ενιαίο σύνολο να επιφέρουν το ζημιογόνο αποτέλεσμα». Με τα δεδομένα αυτά το παρόν Δικαστήριο, δικάζοντας μετ’ αναίρεση την κρινόμενη έφεση, δεσμεύεται, κατ’ άρθρο 57 παρ. 2 εδ. 2 του π.δ. 18/1989, από την 4415/2015 αναιρετική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την οποία κρίθηκε ότι με την αναιρεθείσα απόφαση, δεν εξετάστηκε κατά πόσο οι διαπιστωθείσες εννέα τυπικές πλημμέλειες των οργάνων του Δημοσίου, σωρευτικά εκτιμώμενες, ήταν ικανές να επιφέρουν το ζημιογόνο αποτέλεσμα το οποίο και πράγματι επέφεραν, και ως εκ τούτου δεν δύναται να αποφανθεί διαφορετικά επί του κριθέντος ως άνω ζητήματος. Το Δικαστήριο, λαμβάνοντας υπόψη, αφενός τις συνθήκες υπό τις οποίες έλαβε χώρα το δυστύχημα και τη φύση της παρανομίας, που συνίσταται σε τυπικές πλημμέλειες εξεταζόμενες ως ενιαίο σύνολο, καθώς και το γεγονός ότι ο θάνατος του ανωτέρω επήλθε υπό ιδιαιτέρως τραγικές συνθήκες, ειδικότερα δε συνεπεία διαμελισμού του εξαιτίας της πτώσης του ανωτέρω ελικοπτέρου σε θαλάσσια περιοχή και την ψυχική οδύνη τους, που επέτεινε η διαδικασία αναγνώρισης της ταυτότητας του στο Νοσοκομείο Αθηνών, διαδικασία, η οποία καθιστούσε εν τω μεταξύ ιδιαιτέρως επώδυνη την αναμονή τους για την τέλεση της κηδείας αυτού, και αφετέρου, την ηλικία του θανόντος κατά το χρόνο του δυστυχήματος (36 ετών), το βαθμό συγγένειάς του με τους ενάγοντες (σύζυγος της πρώτης και πατέρας του δεύτερου), τη συναισθηματική σχέση που συνέδεε όλα τα παραπάνω πρόσωπα με το θανόντα και τη λύπη που τους προκάλεσε το αιφνίδιο γεγονός του θανάτου του, καθώς και την κοινωνική και οικονομική τους κατάσταση, έκρινε ότι, πρέπει να επιδικασθεί ως χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης, το ποσό των 250.000,00 ευρώ στη σύζυγο του θανόντος και το ποσό των 400.000,00 ευρώ στον υιό του θανόντος, κατά τον εν μέρει βάσιμο ισχυρισμό αυτών.