Με την κρινόμενη έφεση ζητήθηκε η εξαφάνιση της 8183/2023 οριστικής απόφασης του Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών, με την οποία έγινε εν μέρει δεκτή η από 1.9.2017 αγωγή των εφεσίβλητων και αναγνωρίστηκε η υποχρέωση του εκκαλούντος Ελληνικού Δημοσίου να τούς καταβάλει νομιμοτόκως αποζημίωση, κατ’ άρθρο 105 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα, για την αποκατάσταση της ζημίας που υπέστησαν από την παράνομη παράλειψη των οργάνων του να εκδώσουν τις αναγκαίες για την υλοποίηση του θεσμού της Μεταφοράς Συντελεστή Δόμησης (Μ.Σ.Δ.) κανονιστικές αποφάσεις, κατ’ εξουσιοδότηση του ν. 3044/2002, η οποία είχε ως συνέπεια την αδρανοποίηση των περιουσιακών δικαιωμάτων τους, που είναι ενσωματωμένα σε οικείους τίτλους Μ.Σ.Δ. Στα ανωτέρω ποσά περιλαμβάνεται και χρηματική ικανοποίηση, κατ’ άρθρο 932 του Αστικού Κώδικα, λόγω της ηθικής βλάβης που υπέστησαν από την ανωτέρω αιτία. Με το άρθρο 4 § 2 Ν. 3044/2002 ρυθμίζονται διεξοδικά οι προϋποθέσεις που πρέπει να συντρέχουν και τα στοιχεία που πρέπει να σταθμιστούν για τον καθορισμό Ζώνης Υποδοχής Συντελεστή Δόμησης (Ζ.Υ.Σ.) και που διέπουν δεσμευτικά τη Διοίκηση, στην οποία καταλείπεται μόνο η εξουσία για θέσπιση συμπληρωματικών κανόνων ρύθμισης λεπτομερειών. Πάρα ταύτα, τα όργανα του Ελληνικού Δημοσίου παρέλειψαν, κατά παράβαση της σχετικής υποχρέωσή τους, την έκδοση, αρχικά, της προβλεπόμενης από την § 3 του άρθρου 6 του Ν. 3044/2002 υπουργικής απόφασης για τον καθορισμό των ειδικότερων προδιαγραφών εκπόνησης των μελετών για τον καθορισμό Ζ.Υ.Σ. και, στη συνέχεια, τον καθορισμό Ζ.Υ.Σ., για χρονικό διάστημα που υπερβαίνει τον εύλογο χρόνο, από το έτος 2002 που δημοσιεύθηκε ο Ν. 3044/2002, έως την άσκηση της αγωγής (1.9.2017). Η παράνομη αυτή παράλειψη καθιστά αδύνατη την πραγματοποίηση της μεταφοράς συντελεστή δόμησης, που αποτελεί τρόπο αποζημίωσης, λόγω της επιβολής ουσιωδών περιορισμών για προστασία στοιχείων της πολιτιστικής κληρονομιάς (κατ’ άρθρο 24 § 6 του Συντάγματος), όπως είναι τα κτίρια που χαρακτηρίζονται ως διατηρητέα και ανενεργή την απορρέουσα από την συνταγματική αυτή διάταξη υποχρέωση για καταβολή αποζημίωσης. Επιπλέον, κρίσιμος χρόνος είναι αυτός της άσκησης της αγωγής (1.9.2017), χωρίς να ασκεί επιρροή τόσο για την ύπαρξη αιτιώδους συνδέσμου όσο και για τον τρόπο αποζημίωσης η μεταγενέστερη μεταβολή των σχετικών διατάξεων με τον Ν. 4495/2017 (έναρξη ισχύος 3.11.2017, σύμφωνα με το άρθρο 157 αυτού), όπως ορθά κρίθηκε με την εκκαλούμενη απόφαση. Τέλος, το εκκαλούν δεν ισχυρίζεται, ούτε αποδεικνύει ότι το έτος 2013 η αντικειμενική αξία των επίδικων ακινήτων ήταν μικρότερη από αυτήν του έτους 2015 που έλαβε υπόψη το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, ενώ, σε κάθε περίπτωση, δεν είχε αμφισβητήσει πρωτόδικα τα αιτηθέντα με την αγωγή ποσά, όπως αυτά προέκυπταν από τα σχετικά φύλλα υπολογισμού. Κατόπιν τούτων, το Δικαστήριο απέρριψε την έφεση.