Με την κρινόμενη αίτηση ζητείται η αναίρεση της 1279/2014 αποφάσεως του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης, με την οποία απορρίφθηκε έφεση των αναιρεσειόντων κατά της 2694/2011 αποφάσεως του Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης. Με την τελευταία αυτή απόφαση εκδικάσθηκε και απορρίφθηκε ένδικο βοήθημα των αναιρεσειόντων, επιγραφόμενο ως «ανακοπή», κατά το μέρος που είχε παραπεμφθεί στο Τριμελές με την 3781/2009 απόφαση του Μονομελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης, για να δικασθεί ως προσφυγή (με την ίδια αυτή παραπεμπτική απόφαση είχε γίνει δεκτή η ανακοπή και είχε ακυρωθεί η έκθεση αναγκαστικής κατάσχεσης ακινήτων των αναιρεσειόντων). Το ένδικο βοήθημα που ασκήθηκε ενώπιον του μονομελούς πρωτοδικείου είχε αμιγώς τον χαρακτήρα ανακοπής, παρ’ ότι μνημονεύονται ως συμπροσβαλλόμενες και οι καταλογιστικές πράξεις από τις οποίες προερχόταν η οφειλή των αναιρεσειόντων, τούτο δε προεχόντως διότι με τους προβαλλόμενους λόγους αμφισβητήθηκε αποκλειστικά και μόνο η συνδρομή των ουσιαστικών και διαδικαστικών προϋποθέσεων της αλληλέγγυας με την πρωτοφειλέτιδα επιχείρηση ευθύνης των δικαιοπαρόχων τους και της εκτέλεσης εις βάρος της περιουσίας τους, η δε επιφύλαξη περί τον ορθό υπολογισμό των καθαρών κερδών της πρωτοφειλέτιδας επιχείρησης αφηγηματικά και μόνον έχει διατυπωθεί στο τμήμα του δικογράφου όπου οι αναιρεσείοντες εκθέτουν την ιστορική βάση της ανακοπής τους και δεν συνοδεύεται από προβολή σχετικού λόγου, ούτε συνάπτεται προς το περιεχόμενο των λόγων που προβλήθηκαν• επομένως, κατ’ ορθή ερμηνεία και των αιτημάτων τους, κατ’ ουσίαν δεν επεδίωξαν, ούτε εζήτησαν να ακυρωθεί, ούτε καν να καταστεί γενικά ανενεργός ο νόμιμος τίτλος, παρά μόνο να καταστεί ανενεργός ειδικά και αποκλειστικά ως προς αυτούς, εζήτησαν δηλαδή αποκλειστικά και μόνο να ακυρωθεί η ως προς αυτούς ταμειακή βεβαίωση της οφειλής (και μόνον αυτή). Άλλως τε, αντίθετη ερμηνεία του δικογράφου, προσέκρουε και στο ότι οι αναιρεσείοντες δεν έχουν δικαίωμα προσφυγής και μόνο με ανακοπή θα μπορούσαν να προβάλουν τις σχετικές αιτιάσεις, και μάλιστα υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα υπήρχε ήδη δεδικασμένο εις βάρος του πρωτοφειλέτη. Εφ’ όσον λοιπόν ανακοπή μόνο είχε ασκηθεί και όχι προσφυγή, το τριμελές διοικητικό πρωτοδικείο δίκασε επί ενδίκου βοηθήματος που δεν είχε ασκηθεί, δηλαδή, ελλείψει ουσιαστικού αντικειμένου δίκης, καθ’ υπέρβαση δικαιοδοσίας. Αυτή η υπέρβαση δικαιοδοσίας ήταν αυτεπαγγέλτως εξεταστέα και από το διοικητικό εφετείο, και ήδη και από το Συμβούλιο της Επικρατείας, προ πάσης εξετάσεως οποιουδήποτε άλλου ζητήματος παραδεκτού. (Μειοψ.). Λόγω σπουδαιότητας, η υπόθεση παραπέμπεται στην 7μελή σύνθεση του Τμήματος.