Με την κρινόμενη αίτηση ο αναιρεσείων επιδιώκει την αναίρεση της υπ’ αριθ. 1347/2015 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, κατά το μέρος που η απόφαση απορρίπτει το αίτημά του να καταβάλει στον ίδιο το αναιρεσίβλητο νοσοκομείο: α) ποσό 304.569,63 ευρώ ως αποζημίωση για τη ζημία την οποία είχε υποστεί ένεκα της παράνομης διαγραφής του από το προσωπικό του νοσοκομείου και της άρνησης του τελευταίου να αποδεχθεί τις προσφερόμενες υπηρεσίες του, κατά το χρονικό διάστημα από 01.01.1999 έως 31.08.2005 και β) ποσό 50.000 ευρώ για την αποκατάσταση της εντεύθεν ηθικής βλάβης εκείνου. Κατά τη νομολογία του ΣτΕ (ΣτΕ 1287/2013, 4441/2013 και 744/2016) έχει κριθεί ότι επί παράνομης μη υπηρεσίας σε δημόσια θέση και της συνακόλουθης ζημίας από τη μη απόληψη των σχετικών αποδοχών, τα ωφελήματα που αποκομίζει ο ζημιωθείς από την άσκηση ελευθερίου επαγγέλματος ή από την παροχή μισθωτών υπηρεσιών ή την άσκηση εμπορικής δραστηριότητας δεν προκύπτουν από το ζημιογόνο γεγονός αλλά από την αυτόνομη δραστηριότητα του ζημιωθέντος για βιοπορισμό. Εν προκειμένω, ο συμψηφισμός του προκύψαντος οφέλους με τη ζημία αντίκειται στην καλή πίστη, καθώς η Διοίκηση επωφελείται από την επιμέλεια του ζημιωθέντος εξ αιτίας της. Περαιτέρω, κατά την έννοια των διατάξεων 105 - 106 ΕισΝΑΚ σε συνδυασμό με το άρθρο 298 Α.Κ., η αποζημίωση απορρέουσα από αστική ευθύνη του Δημοσίου περιλαμβάνει τη διαφορά μεταξύ της περιουσιακής καταστάσεως του ζημιωθέντος μετά την επέλευση του ζημιογόνου γεγονότος και εκείνης στην οποία θα τελούσε ο ζημιωθείς, εάν δεν συνέβαινε αυτό το γεγονός. Ωστόσο, όταν προκύπτει από το ζημιογόνο γεγονός και ωφέλεια, πραγματική ζημία είναι ό,τι υπολείπεται μετά την αφαίρεση της ωφέλειας, υπό την προϋπόθεση ότι μεταξύ ζημιογόνου γεγονότος και ωφέλειας υφίσταται πράγματι αιτιώδης σύνδεσμος. Ειδικώς για την περίπτωση κατά την οποία ο υπάλληλος του Δημοσίου ή ν.π.δ.δ. παραμείνει για ορισμένο διάστημα παρανόμως εκτός υπηρεσίας (όπως επί παράνομης απόλυσης), με αποτέλεσμα να στερηθεί τις αποδοχές τις οποίες, κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων, θα αποκόμιζε από την υπηρεσία του κατά το διάστημα αυτό, δικαιούται ως αποζημίωση, τα ποσά των εν λόγω αποδοχών. Σύμφωνα με την κρατήσασα γνώμη, η κρίση του διοικητικού εφετείου περί συμψηφισμού εν προκειμένω των αποδοχών του αναιρεσείοντος από τη θέση του στο Ε.Σ.Υ. με τις απολαβές του από την άσκηση του ελευθερίου επαγγέλματος του ιατρού δεν είναι νόμιμη. Επισημαίνεται ότι, κατ’ εξαίρεση, ο προσδιορισμός του ύψους της χρηματικής ικανοποίησης που καθορίζεται από το δικαστήριο της ουσίας υπόκειται σε αναιρετικό έλεγχο για παράβαση της διατάξεως του άρθρου 932 του Α.Κ., μόνο εφόσον κριθεί ότι το δικαστήριο αυτό υπερέβη τα άκρα όρια της διαγραφόμενης από την εν λόγω διάταξη εξουσίας του. Το Δικαστήριο παρέπεμψε την υπόθεση στην επταμελή σύνθεση του Τμήματος, ένεκα σπουδαιότητας ως προς το  ζήτημα του συνυπολογισμού ζημίας και κέρδους και των σχετικών διακυμάνσεων της νομολογίας.