Με την κρινόμενη αίτηση ζητήθηκε η αναίρεση της 47/2019 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης, κατά το μέρος που έγινε δεκτή προσφυγή της αναιρεσίβλητης εταιρίας, τροποποιήθηκε η …/13.1.2017 απόφαση του Προϊσταμένου της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (Δ.Ε.Δ.) της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων (Α.Α.Δ.Ε.), με την οποία είχε απορριφθεί ενδικοφανής προσφυγή της αναιρεσίβλητης κατά της …/17.8.2016 οριστικής πράξης διορθωτικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος του Προϊσταμένου της Δ.Ο.Υ. Κοζάνης, οικονομικού έτους 2008, και προσδιορίστηκε το πρόστιμο που έπρεπε να επιβληθεί στην αναιρεσίβλητη σε 117.709,82 ευρώ, αντί του καταλογισθέντος με την ανωτέρω πράξη προσθέτου φόρου 184.293,55 ευρώ. Εν προκειμένω, η κρίση της αναιρεσιβαλλόμενης απόφασης περί παραδεκτής προβολής του προσθέτου λόγου προσφυγής είναι, ανεξαρτήτως της ειδικότερης θεμελίωσής της, ορθή, προεχόντως καθόσον οι ευνοϊκότερες διατάξεις του άρθρου 49 § 1 του Ν. 4509/2017, την αναδρομική εφαρμογή των οποίων ζήτησε η αναιρεσίβλητη, είναι μεταγενέστερες τόσο της άσκησης της ενδικοφανούς προσφυγής της τελευταίας, όσο και της ενώπιον του δικαστηρίου της ουσίας πρώτης συζήτησης της υπόθεσης. Ως εκ τούτου, οι διατάξεις αυτές δεν μπορούσαν να αποτελέσουν αντικείμενο επίκλησης ούτε κατά την ενδικοφανή διαδικασία, ούτε κατά τη συζήτηση της αρχικής προσφυγής και, επομένως, παραδεκτώς τις επικαλέστηκε η αναιρεσίβλητη το πρώτον με το δικόγραφο προσθέτων λόγων προσφυγής. Περαιτέρω, προβλήθηκε ότι το δικάσαν διοικητικό εφετείο, κατ’ εσφαλμένη ερμηνεία και πλημμελή εφαρμογή του άρθρου 49 § 1 του Ν. 4509/2017, έκρινε παραδεκτό λόγο προσφυγής περί αναδρομικής εφαρμογής της ανωτέρω ευνοϊκότερης διάταξης, ο οποίος προβλήθηκε το πρώτον με δικόγραφο προσθέτων λόγων, που κατατέθηκε μετά την παρέλευση διμήνου από την έναρξη ισχύος της άνω ρύθμισης (την 1.1.2018). Προς θεμελίωση του παραδεκτού του λόγου αναιρέσεως το αναιρεσείον ισχυρίστηκε ότι, ως προς το τιθέμενο νομικό ζήτημα, η κρίση της αναιρεσιβαλλόμενης απόφασης έρχεται σε αντίθεση με την 1438/2018 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Πλην όμως, με την τελευταία απόφαση επιλύθηκε το διαφορετικό νομικό ζήτημα της παραδεκτής προβολής λόγου περί κατά χρόνον εφαρμογής της διάταξης του άρθρου 49 § 1 του Ν. 4509/2017 προκειμένου περί υποθέσεων που είχαν μεν συζητηθεί αλλά δεν είχε εκδοθεί έως την 1.1.2018 απόφαση του διοικητικού δικαστηρίου επί της προσφυγής (με δικόγραφο πρόσθετων λόγων υποβαλλόμενο στο διοικητικό δικαστήριο ενώπιον του οποίου είχε συζητηθεί η προσφυγή εντός ευλόγου χρόνου από την έναρξη ισχύος της ρύθμισης που δεν μπορεί να υπερβαίνει το δίμηνο). Το ζήτημα αυτό δεν είναι κρίσιμο για τη διάγνωση της ένδικης διαφοράς, δεδομένου ότι η τελευταία συζήτηση της προσφυγής, επί της οποίας εκδόθηκε η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, έλαβε χώρα μετά την 1.1.2018 και, συγκεκριμένα, στις 25.9.2018. Συνεπώς, ο ισχυρισμός του αναιρεσείοντος προς θεμελίωση του παραδεκτού του λόγου αναιρέσεως κρίθηκε αβάσιμος. Κατόπιν τούτων, το ΣτΕ απέρριψε την αίτηση.