Με την κρινόμενη αίτηση ακυρώσεως ζητήθηκε η ακύρωση της 4014/3.11.2020 απόφασης της Αναπληρώτριας Γενικής Διευθύντριας Χωροταξικής και Περιβαλλοντικής Πολιτικής της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Κρήτης, με την οποία εγκρίθηκαν οι περιβαλλοντικοί όροι για την κατασκευή και λειτουργία του έργου «Ξενοδοχειακή Μονάδα Κλασικού Τύπου 5* δυναμικότητας 500 κλινών ιδιοκτησίας … Ο.Ε., εκτός ορίων οικισμών … και …, εντός προτεινόμενης περιοχής ειδικά ρυθμιζόμενης πολεοδόμησης (Π.Ε.Ρ.Π.Ο.) στο Δήμο Μαλεβιζίου Π.Ε. Ηρακλείου». Κατά την έννοια των περιοριστικών της δόμησης σε γήπεδα εκτός σχεδίου διατάξεων του άρθρου 1 του π. δ/τος της 24.5.1985, όπως οι διατάξεις αυτές ίσχυαν τόσο πριν από την τροποποίηση που επήλθε με το άρθρο 10 παρ. 1 του ν. 3212/2003, όταν, κατά το γράμμα τους, δεν περιελάμβαναν ως προϋπόθεση αρτιότητας των γηπέδων άνω των 4.000 τ.μ. το πρόσωπο σε κοινόχρηστο χώρο, όσο και μετά την τροποποίηση αυτή που προέβλεψε ρητώς το πρόσωπο, ερμηνευόμενων σε συνδυασμό προς το άρθρο 24 παρ. 2 του Συντάγματος, η κατ’ εξαίρεση επιτρεπόμενη στις περιοχές αυτές δόμηση τελεί υπό την προϋπόθεση ότι πληρούται, πάντως, ο βασικός κανόνας της πολεοδομικής νομοθεσίας, κατά τον οποίο δομήσιμα είναι τα γήπεδα που έχουν πρόσωπο σε κοινόχρηστο χώρο νομίμως υφιστάμενο, μη προκύψαντα από ιδιωτική βούληση. Άλλως θα καθίστατο δυνατή η δόμηση σε εκτός σχεδίου περιοχές υπό όρους ευνοϊκότερους, από την ανωτέρω άποψη, ακόμη και εκείνων που ισχύουν στις εντός σχεδίου περιοχές. Η προϋπόθεση του προσώπου σε κοινόχρηστο χώρο ως βασικός κανόνας της πολεοδομικής νομοθεσίας έχει αναγνωριστεί, εξάλλου, και σε περιπτώσεις ειδικών πολεοδομικών καθεστώτων. Περαιτέρω, κατά την έννοια των αυτών διατάξεων, ένα γήπεδο θεωρείται ότι έχει πρόσωπο, δηλαδή κοινό όριο, σε οδό που το καθιστά, σύμφωνα με τα προαναφερόμενα, οικοδομήσιμο, όταν η οδός αυτή, ανεξαρτήτως εάν είναι εθνική, επαρχιακή, δημοτική ή κοινοτική, υφίσταται νομίμως και, περαιτέρω, είναι ήδη διανοιγμένη, κατά τέτοιο, μάλιστα, τρόπο ώστε να είναι προσπελάσιμη και να εξασφαλίζει πράγματι επικοινωνία με το γήπεδο. Τούτο δεν ισχύει για τις «αγροτικές» οδούς, εφόσον οι οδοί αυτές, κοινόχρηστες ή ιδιωτικές, δεν καθιστούν οικοδομήσιμα τα γήπεδα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η πρόσβαση στο γήπεδο της επίμαχης εγκατάστασης γίνεται, στα νότια, από αγροτικό χωματόδρομο και δυτικά από τον περιμετρικό πεζόδρομο του οικισμού του αιτούντος Συνεταιρισμού, ο οποίος θεσμοθετήθηκε, με το π.δ. της 12.2.2013, αφενός για την προσπέλαση της παραλίας από το κοινό και αφετέρου για την διακοπή του οικιστικού συνόλου σε σχέση με τις γειτονικές ιδιοκτησίες. Υπό τα δεδομένα αυτά, το γήπεδο της επίμαχης εγκατάστασης δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι πληροί τον ανωτέρω βασικό κανόνα της πολεοδομικής νομοθεσίας, κατά τον οποίο δομήσιμα είναι τα γήπεδα που έχουν πρόσωπο σε κοινόχρηστο χώρο, εφόσον η μεν αγροτική οδός δεν καθιστά το γήπεδο οικοδομήσιμο, ο δε περιμετρικός πεζόδρομος του οικισμού αφενός μεν δεν εμπίπτει στην έννοια της κοινόχρηστης οδού που δίδει πρόσωπο στο γήπεδο, εφόσον καθίσταται προσπελάσιμος από οχήματα διά των ανωτέρω μη νομίμως τεθειμένων περιβαλλοντικών όρων, αφετέρου δε ο πεζόδρομος αυτός εγκρίθηκε προκειμένου να διαχωρίσει την οικιστική από την μη οικιστική περιοχή και όχι για να οδηγήσει στη δημιουργία νέων, οικοδομήσιμων γηπέδων εκτός της πολεδομηθείσας έκτασης. Συνεπώς, ο λόγος ακυρώσεως θα έπρεπε να γίνει δεκτός. Η υπόθεση παραπέμφθηκε λόγω σπουδαιότητας στην επταμελή σύνθεση του Τμήματος.