Με την κρινόμενη αίτηση ζητήθηκε η αναίρεση της 530/2008 αποφάσεως του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, με την οποία απορρίφθηκε έφεση του αναιρεσείοντος νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου κατά της 14086/2006 αποφάσεως του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών. Με την πρωτόδικη απόφαση, εκδοθείσα κατόπιν της 11496/2005 προδικαστικής αποφάσεως του ίδιου δικαστηρίου, είχε γίνει εν μέρει δεκτή αγωγή της αναιρεσίβλητης κατά τα άρθρα 105 και 106 ΕισΝΑΚ και είχε υποχρεωθεί το αναιρεσείον να καταβάλει νομιμοτόκως στην αναιρεσίβλητη και στα τέκνα της τα αναφερόμενα στην απόφαση ποσά ως διατροφή κατ’ άρθρο 928 εδ. β΄ ΑΚ και συνολικό ποσό 200.000 ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση κατ’ άρθρο 932 ΑΚ για την αποκατάσταση της ψυχικής οδύνης που υπέστησαν από τον θάνατο του συζύγου και πατέρα αυτών εξαιτίας παράνομων παραλείψεων του αναιρεσείοντος. Περαιτέρω, με την πρωτόδικη απόφαση είχε αναγνωρισθεί η υποχρέωση του αναιρεσείοντος να καταβάλει στην αναιρεσείουσα, έως τις 31.12.2016, και σε κάθε ένα από τα τέκνα της, έως την ενηλικίωσή τους, το ποσό των 600 ευρώ μηνιαίως. Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο έκρινε ότι, εξαιτίας της καθυστερήσεως των 36 λεπτών για τη διαβίβαση της κλήσης σε ασθενοφόρο ή κινητή μονάδα καθώς και η μη άμεση ενημέρωση του ιατρού υπηρεσίας για το περιστατικό, ο ασθενής, με κρίσιμο για τη ζωή του καρδιακό επεισόδιο, παρέμεινε χωρίς παροχή οργανωμένης νοσηλείας, με αποτέλεσμα να καταλήξει, οι παραλείψεις δε αυτές συνιστούν παράβαση των οφειλόμενων ενεργειών και καθηκόντων των οργάνων του ΕΚΑΒ στο συγκεκριμένο περιστατικό και τελούν σε αιτιώδη συνάφεια με την επέλευση του ζημιογόνου αποτελέσματος και, ως εκ τούτου, στοιχειοθετείται ευθύνη του αναιρεσείοντος προς αποζημίωση κατά τα άρθρα 105-106 ΕισΝΑΚ. Περαιτέρω, το διοικητικό εφετείο επιβεβαίωσε ότι στοιχειοθετείται ευθύνη του αναιρεσείοντος προς αποζημίωση της αναιρεσίβλητης και των τέκνων της κατά τα άρθρα 105 και 106 ΕισΝΑΚ, απορρίπτοντας τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς του ήδη αναιρεσείοντος. Ειδικότερα, το δικάσαν διοικητικό εφετείο με την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση νομίμως και αιτιολογημένως απέρριψε τον λόγο εφέσεως του αναιρεσείοντος περί αοριστίας του αγωγικού αιτήματος επιδικάσεως διατροφής στους αναιρεσιβλήτους, διότι στο δικόγραφο της αγωγής, το οποίο ως διαδικαστικό έγγραφο λαμβάνεται υπόψη κατ’ αναίρεση από το Δικαστήριο, αναφέρονται αναλυτικά -για κάθε μήνα και καθ’ όλη τη διάρκεια των χρονικών διαστημάτων για τα οποία ζητείται διατροφή- τα ποσά που ζητούνται για καθέναν από τους αναιρεσιβλήτους, τα οποία αναπροσαρμόζονται κατ’ έτος, αναφέρονται επίσης τα εισοδήματα του θανόντος κατά τον χρόνο πριν από τον θάνατό του καθώς και ότι οι αναιρεσίβλητοι δεν έχουν εισοδήματα. Εξάλλου, για την πληρότητα και το ορισμένο της αγωγής δεν απαιτείτο η ανάλυση των ποσών διατροφής που ζητούσαν οι αναιρεσίβλητοι σε επιμέρους κονδύλια, ούτε αποτίμηση της συνεισφοράς που θα παρείχε καθένας από τους συζύγους για την αντιμετώπιση των αναγκών της οικογενείας, όπως προέβαλε με την έφεσή του το αναιρεσείον. Περαιτέρω, η κρίση του δικάσαντος διοικητικού εφετείου ως προς το ύψος της δικαιούμενης από κάθε αναιρεσίβλητο διατροφής παρίσταται ορθή και νόμιμη, διότι έλαβε υπόψη τις διατάξεις των άρθρων 1389, 1390, 1486 παρ. 2, 1487, 1489 παρ. 2 και 1493 ΑΚ και τα σχετικά κριτήρια για τον υπολογισμό της διατροφής: την ηλικία του θανόντος κατά τον χρόνο θανάτου του, το επάγγελμα που ασκούσε, τα προσποριζόμενα έσοδα από την άσκηση του επαγγέλματος, την πιθανή διάρκεια ζωής του, την εξέλιξη της οικονομικής καταστάσεώς του (προοπτική αυξήσεως του κύκλου εργασιών του, ενόψει ενεργειών του, όπως η απόκτηση δικών του μηχανημάτων για την άσκηση της δραστηριότητάς του), την έλλειψη προσωπικής περιουσίας και εισοδημάτων της συζύγου, την μη άσκηση βιοποριστικού επαγγέλματος από αυτήν και την ασχολία της εφεξής αποκλειστικά με τη φροντίδα και επιμέλεια των τέκνων της τουλάχιστον μέχρι να φθάσει την ηλικία των δώδεκα ετών το μικρότερο τέκνο της, τις ανάγκες των τέκνων της για τροφή, ένδυση και μόρφωση, την κοινωνική τους θέση, όπως προσδιορίζεται από αυτή των γονέων τους και την in natura συνεισφορά της μητέρας τους. Ενόψει της ανωτέρω κρίσεως του δικάσαντος διοικητικού εφετείου σχετικά με την εξέλιξη της οικονομικής καταστάσεως του θανόντος και της μη επικλήσεως εκ μέρους του αναιρεσείοντος ενώπιον των δικαστηρίων της ουσίας στοιχείων που θα μπορούσαν να κλονίσουν την περιγραφόμενη ως άνω εξέλιξη της οικονομικής καταστάσεως του θανόντος, ο ειδικότερος ισχυρισμός του αναιρεσείοντος νπδδ που προβάλλεται με την κρινόμενη αίτηση ότι παρίσταται εσφαλμένη η ως άνω κρίση του διοικητικού εφετείου σε σχέση με την καθορισθείσα από αυτό διατροφή, διότι καθορίστηκε σε 600 ευρώ για κάθε αναιρεσίβλητο και συνολικά σε 1800 ευρώ, τη στιγμή που το μηνιαίο εισόδημα του … ανερχόταν στο ποσό των 878,66 ευρώ, ο οποίος είχε προβληθεί και ενώπιον του διοικητικού εφετείου κατά της αντίστοιχης κρίσεως του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου, είναι απορριπτέος ως αβάσιμος.