Με την κρινόμενη αίτηση ο αιτών ζήτησε να του επιδικασθεί το ποσό των δέκα χιλιάδων (10.000) ευρώ, ως δίκαιη ικανοποίηση για την ηθική βλάβη που, κατά τους ισχυρισμούς του, υπέστη από την υπέρβαση της εύλογης διάρκειας της δίκης που περατώθηκε με την 1438/2022 απόφαση του Δ΄ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας, όπως αυτή διορθώθηκε με την 2521/2022 απόφαση του αυτού Δικαστηρίου. Από τα πραγματικά περιστατικά και τα λοιπά στοιχεία του φακέλου δεν προκύπτει ότι ο αιτών συνέβαλε με τη συμπεριφορά του στην καθυστέρηση της επίμαχης διαδικασίας. Περαιτέρω, όσον αφορά στο κριτήριο της πολυπλοκότητας, η υπόθεση, επί της οποίας εκδόθηκε η απόφαση 1438/2022, παρουσίαζε δυσχέρειες, διότι έθετε ζητήματα ερμηνείας και εφαρμογής ενωσιακού δικαίου, για τα οποία δεν υπήρχε κατά τον χρόνο συζήτησης της υπόθεσης νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας. Συγκεκριμένα, με την έφεση του αιτούντος ετέθησαν ζητήματα σχετικά με στην ερμηνεία των διατάξεων των άρθρων 3 και 11, κυρίως, της οδηγίας 2005/36/ΕΚ και των αντίστοιχων διατάξεων του π.δ/τος 38/2010, με το οποίο μεταφέρθηκε η πιο πάνω οδηγία στην εθνική έννομη τάξη, για τα οποία δεν υπήρχε κατά τον χρόνο εκείνο νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας και για το λόγο αυτό, άλλωστε, κρίθηκε ότι η έφεση ασκήθηκε παραδεκτώς. Η νομολογία δε του ΣτΕ, στην οποία γίνεται παραπομπή με την απόφαση 1438/2022, αναφέρεται στην προϊσχύσασα οδηγία 92/51/ΕΟΚ, ενώ μετά τη δημοσίευση της 1438/2022 απόφασης δημοσιεύθηκαν οι 178-181/2023 αποφάσεις της Ολομελείας του Συμβουλίου της Επικρατείας, με τις οποίες επιλύθηκαν ζητήματα σχετικά με την έννοια και την ορθή εφαρμογή της οδηγίας 2005/36/ΕΚ και των αντίστοιχων διατάξεων του π.δ/τος 38/2010. Συνεπώς, κρίθηκε ότι αβασίμως προέβαλε ο αιτών ότι το ουσιαστικό ζήτημα που απασχόλησε το Δικαστήριο δεν παρουσίαζε δυσχέρειες. Αντικείμενο της επίμαχης δίκης ήταν η αναγνώριση του δικαιώματος του αιτούντος να ασκήσει στην Ελλάδα το επάγγελμα του ηλεκτρολόγου μηχανικού και μηχανικού ηλεκτρονικών υπολογιστών δυνάμει των επαγγελματικών προσόντων που απέκτησε στο Ηνωμένο Βασίλειο. Συνεπώς, ανεξαρτήτως αν το διακύβευμα της υπόθεσης συνδεόταν και με την διασφάλιση των μέσων βιοπορισμού του αιτούντος, δοθέντος ότι μέχρι το έτος 2019, οπότε συνταξιοδοτήθηκε, εργαζόταν στο Τμήμα Μηχανοργάνωσης της ΕΥΔΑΠ, ωστόσο ήταν σημαντικό γι’ αυτόν, διότι μέχρι την επίλυση της διαφοράς δεν είχε τη δυνατότητα να ξεκινήσει την απασχόλησή του ως ηλεκτρολόγος μηχανικός και μηχανικός ηλεκτρονικών υπολογιστών, υπό την ιδιότητα είτε του μισθωτού είτε του ελεύθερου επαγγελματία. Κατόπιν τούτων, το Δικαστήριο, εκτιμώντας το σύνολο των περιστάσεων της κρινόμενης υπόθεσης, με βάση τα προαναφερθέντα νόμιμα κριτήρια, έκρινε ότι το χρονικό διάστημα των έξι (6) ετών και είκοσι μίας (21) ημερών που διήρκεσε η εκδίκαση της προκειμένης υποθέσεως, συμπεριλαμβανομένου και του χρόνου που απαιτήθηκε για την διόρθωση της εκδοθείσας δικαστικής απόφασης, δεν ικανοποιεί τις απαιτήσεις της «εύλογης» διάρκειας της δίκης, κατά την έννοια του άρθρου 57 του ν. 4055/2012, ούτε, άλλωστε, τις απαιτήσεις της «λογικής προθεσμίας», κατά την έννοια του άρθρου 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ. Η ανωτέρω καθυστέρηση προκάλεσε ηθική βλάβη στον αιτούντα, συνιστάμενη στην αβεβαιότητα και την αγωνία για την έκβαση της υπόθεσής του, για την αποκατάσταση της οποίας παρίσταται δικαιολογημένη η επιδίκαση σε αυτόν εύλογου χρηματικού ποσού ως δίκαιη ικανοποίησή του. Η θέσπιση με το ν. 4055/2012 ειδικού ένδικου βοηθήματος για τη δίκαιη ικανοποίηση των διαδίκων, λόγω υπέρβασης της εύλογης διάρκειας διοικητικής δίκης, δικαιολογεί την επιδίκαση στον αιτούντα ποσού μειωμένου σε σχέση με εκείνο που θα επιδίκαζε το ΕΔΔΑ, εάν η υπόθεση είχε αχθεί ενώπιόν του, εφόσον το ποσό που θα επιδικασθεί δεν θα είναι πολύ κατώτερο ενός ευλόγου ορίου («unreasonable»), θα στοιχεί προς τη νομική παράδοση και το βιοτικό επίπεδο («standard living») της Χώρας και η απόφαση θα εκτελεσθεί αμέσως. Στο πλαίσιο αυτό, συνεκτιμάται η προκύπτουσα από τα διαθέσιμα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής πτώση του βιοτικού επιπέδου στην Ελλάδα κατά τα τελευταία έτη, η οποία συνδέεται με τον σοβαρότατο κλονισμό της δημοσιονομικής ισορροπίας του Ελληνικού Κράτους λόγω εκτινάξεως του δημοσίου ελλείμματος και του δημοσίου χρέους σε πρωτοφανή επίπεδα και η οποία αντικατοπτρίζεται στην οικονομική ύφεση και μείωση του ακαθαρίστου εγχωρίου προϊόντος. Με τα δεδομένα αυτά και κατ’ εκτίμηση του συνόλου των περιστάσεων της υπόθεσης, με βάση τα προαναφερθέντα νόμιμα κριτήρια, το Δικαστήριο έκρινε ότι έπρεπε, κατά μερική παραδοχή της αίτησης, να επιδικασθεί στον αιτούντα ως δίκαιη ικανοποίηση για ηθική βλάβη, το ποσό των τριών χιλιάδων πεντακοσίων ευρώ (3.500).
| Όροι χρήσης - Πολιτική απορρήτου - Χρήση Cookies |
|
© 2014-2024 Εκδόσεις Σάκκουλα ΑΕ (Αθήνα, Θεσσαλονίκη), v.2 |