Με την κρινόμενη αίτηση ζητήθηκε η αναίρεση της 3748/2011 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, με την οποία, κατ’ αποδοχή εφέσεως του αναιρεσιβλήτου, εξαφανίσθηκε η 13307/2010 απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών και, περαιτέρω, κατ’ αποδοχή προσφυγής του, ακυρώθηκε η 1105672/14-78/ΔΕ-Γ/12.4.2006 απόφαση του Υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών. Με την απόφαση αυτή είχαν απορριφθεί οι από 26.11.2004 και 8.11.2005 αιτήσεις του αναιρεσίβλητου για άρση των μέτρων διασφάλισης των συμφερόντων του Δημοσίου του άρθρου 14 του ν. 2523/1997 που είχαν ληφθεί σε βάρος του με την 1116163/14492/ΔΕ-Γ/15.10.2004 πράξη του Προϊσταμένου της Διεύθυνσης Ελέγχου της Γενικής Διεύθυνσης Φορολογικών Ελέγχων του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών. Με την ως άνω εξαφανισθείσα 13307/2010 απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών η προσφυγή του αναιρεσιβλήτου είχε απορριφθεί. Η κρίση της αναιρεσιβαλλομένης απόφασης ότι τα ένδικα διασφαλιστικά μέτρα του άρθρου 14 του ν. 2523/1997 δεν ελήφθησαν νομίμως σε βάρος του αναιρεσιβλήτου, διότι δεν είχε την ιδιότητα του νομίμου εκπροσώπου της προμνησθείσης εταιρείας, χωρίς την παράθεση στοιχείων από τα οποία να προκύπτει ότι η παραίτηση του αναιρεσιβλήτου από την θέση του Αντιπροέδρου του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας, την οποία είχε αποκτήσει με προγενέστερο, νομίμως δημοσιευθέν και καταχωρισθέν στο Μητρώο Ανωνύμων Εταιρειών, πρακτικό του ίδιου διοικητικού συμβουλίου, είχε υποβληθεί στις διατυπώσεις δημοσιότητας των άρθρων 7α και 7β του κ.ν. 2190/1920, παρίσταται πλημμελώς αιτιολογημένη. Τούτο διότι, εφόσον η παραίτηση του αναιρεσιβλήτου από την θέση του νομίμου εκπροσώπου της εταιρείας δεν είχε υποβληθεί στις διατυπώσεις δημοσιότητας των άρθρων 7α και 7β του κ.ν. 2190/1920, δεν μπορούσε να αντιταχθεί στο Ελληνικό Δημόσιο, το οποίο, συνδεόμενο με την εταιρεία με έννομη σχέση απορρέουσα από τις ειδικές διατάξεις των άρθρων 14 και 20 του ν. 2523/1997, που προβλέπουν σε σοβαρές περιπτώσεις φοροδιαφυγής τη λήψη μέτρων σε βάρος των προσώπων που ασκούν τα καθήκοντα διοίκησης ή διαχείρισης των ανωνύμων εταιρειών προς διασφάλιση των συμφερόντων του Δημοσίου, λογίζεται, και αυτό, ως “τρίτος” έναντι αυτής. Το ΣτΕ έκανε δεκτή την αίτηση και αναίρεσε την προσβαλλόμενη απόφαση. Περαιτέρω, η υπόθεση παραπέμφθηκε στον καταστάντα εν τω μεταξύ αρμόδιο, βάσει του άρθρου 6 παρ. 2 περ. δ΄ εδ. α΄ του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας (όπως η διάταξη αυτή ισχύει μετά την αντικατάστασή της με την παρ. 1 του άρθρου 13 του ν. 3900/2010 και την παρ. 4 του άρθρου 18 του ν. 4446/2016), Πρόεδρο του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών, για νέα κρίση.