|
 |
|
|
|
|
|
Σε βάρος του κατηγορουμένου, αρχικά είχε ασκηθεί δίωξη για τις πράξεις του βιασμού, της κατάχρησης σε ασέλγεια ανηλίκου και της αποπλάνησης ανηλίκου, τόσο πριν τη συμπλήρωση των 14 ετών, όσο και μετά, τελεσθείσες κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση. Επειδή όμως η πράξη του άρθρου 339 ΠΚ σε βάρος ανηλίκου που είχε συμπληρώσει τα 14 έτη ήταν πλημμεληματικού χαρακτήρα, η υπόθεση χωρίστηκε και ο κατηγορούμενος παραπέμφθηκε για την πράξη αυτή και κρίθηκε από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο και, κατόπιν, από το Τριμελές Εφετείο Πλημμελημάτων Ανατολικής Κρήτης, που εξέδωσε την προσβαλλόμενη καταδικαστική απόφαση. Παράλληλα, ως προς τις υπόλοιπες πράξεις, ο κατηγορούμενος παραπέμφθηκε ενώπιον του ΜΟΔ Ηρακλείου και κρίθηκε ένοχος για όλες τις πράξεις πλην της αποπλάνησης ανηλίκου που δεν συμπλήρωσε τα 14 έτη, καθώς το δικαστήριο δέχτηκε ότι αυτή συρρέει φαινομενικά κατ’ ιδέαν με την πράξη της κατάχρησης ανηλίκου σε ασέλγεια, χωρίς πάντως η απόφαση να έχει ακόμη τελεσιδικήσει.
Ενώπιον του Αρείου Πάγου για την αναίρεση της απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων, ο κατηγορούμενος προέβαλε ένσταση εκκρεμοδικίας, λόγω συρροής της αποπλάνησης ανηλίκου και του βιασμού, για τον οποίο είχε ήδη καταδικαστεί από το ΜΟΔ. Ο εν λόγω ισχυρισμός απορρίφθηκε ως αβάσιμος, καθώς μεταξύ των εγκλημάτων του βιασμού (άρθρ. 336 ΠΚ) και της αποπλάνησης παιδιού και ήδη των γενετήσιων πράξεων με ανήλικο (άρθρ. 339 ΠΚ) υπάρχει αληθής κατ' ιδέαν συρροή, διότι δεν υφίσταται ταυτότητα των προσβαλλόμενων εννόμων αγαθών, συγκροτούνται από διαφορετικά στοιχεία το καθένα και δεν απορροφάται το ένα από το άλλο, αφού κανένα δεν αποτελεί συστατικό στοιχείο ή επιβαρυντική περίπτωση ή αναγκαίο μέσο τελέσεως του άλλου. Στο μεν έγκλημα του βιασμού προσβάλλεται το έννομο αγαθό της γενετήσιας ελευθερίας, ενώ σε αυτό του άρθρου 339 ΠΚ προσβάλλεται η αγνότητα της παιδικής ηλικίας από γενετήσιες προσβολές. Συνακόλουθα, η εκκρεμοδικία εξαντλείται στην αξιόποινη πράξη για την οποία ασκήθηκε η ποινική δίωξη και δεν κωλύεται νέα ποινική δίωξη για την άλλη πράξη, που δεν έχει κριθεί.
Περαιτέρω, απορρίφθηκε ως αβάσιμος ο ισχυρισμός υπέρβασης εξουσίας και παραβίασης των δικαιωμάτων του κατηγορουμένου, λόγω ανάγνωσης ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων των πρακτικών της μη αμετάκλητης απόφασης του ΜΟΔ Ηρακλείου. Ειδικότερα κρίθηκε ότι, κατά το άρθρο 362 παρ.2 του ισχύοντος ΚΠΔ, διαβάζονται στο ακροατήριο οι αμετάκλητες αποφάσεις που εκδόθηκαν σε άλλη ποινική ή πολιτική δίκη, αν το δικαστήριο κρίνει ότι η ανάγνωση αυτή είναι χρήσιμη. Διαφορετικά, για να αναγνωσθεί η απόφαση, θα πρέπει να μην εναντιωθεί κάποιος από τους διαδίκους. Ωστόσο, η διάταξη αυτή δεν απαγγέλλει ρητώς ακυρότητα για την παραβίασή της, ούτε επέρχεται ακυρότητα σύμφωνα με το άρθρο 171 παρ.1 ΚΠΔ, ούτε κάποια πλημμέλεια της απόφασης. Περαιτέρω, από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 177, 178 και 179 ΚΠΔ, προκύπτει ότι στην ποινική διαδικασία επιτρέπεται κάθε είδος αποδεικτικού μέσου, είτε από αυτά που αναφέρονται στο άρθρο 178, είτε άλλα, ακόμη και άκυρα. Συνεπώς, το δικαστήριο αναζητώντας την ουσιαστική αλήθεια για τη διαμόρφωση της κρίσης του ως προς την ενοχή του κατηγορουμένου, προβαίνει στην ανάγνωση και ουσιαστική αξιολόγηση οποιουδήποτε χρήσιμου εγγράφου, αποδεικτικού ή διαδικαστικού, εφόσον δεν αμφιβάλλει για τη γνησιότητά του. Αντίθετα, η άρνηση του δικαστηρίου να αναγνώσει έγγραφο ή αμετάκλητη απόφαση που προσκόμισε ο κατηγορούμενος κατά την αποδεικτική διαδικασία με ταυτόχρονη αίτηση για την ανάγνωσή του, ή ακόμη η μη απάντηση στη σχετική αίτηση, επιφέρει ακυρότητα της διαδικασίας στο ακροατήριο, επειδή σ' αυτή την περίπτωση θίγονται τα δικαιώματα υπεράσπισης και ακρόασης του κατηγορουμένου. Σε κάθε περίπτωση, εν προκειμένω, αντίγραφο της αναγνωσθείσας απόφασης του ΜΟΔ είχε προσκομισθεί στο Δικαστήριο από τον συνήγορο του ίδιου του κατηγορουμένου για την θεμελίωση του ισχυρισμού περί εκκρεμοδικίας και είχε αναγνωστεί και αξιολογηθεί. Ενόψει τούτων και δεδομένης της χρησιμότητας της ανάγνωσης των πρακτικών της απόφασης, αφού περιείχαν την κατάθεση του εγκαλούντος και άλλων ουσιωδών μαρτύρων, όπως της παιδοψυχιάτρου και του ιατροδικαστή, το δικαστήριο ορθώς και χωρίς να υπερβαίνει την εξουσία του έκρινε αναγκαία την ανάγνωση και αξιολόγηση των πρακτικών.
Εξάλλου, δεν παραβιάστηκε ούτε το δικαίωμα του κατηγορουμένου να υποβάλει ερωτήσεις στους μάρτυρες, αφού τα πρακτικά είχαν ήδη αναγνωστεί ενώπιον του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου χωρίς αντίρρηση απ’ τον κατηγορούμενο, ούτε είχε πραγματοποιηθεί η εν λόγω κατάθεση κατά την προδικασία για να τύχει εφαρμογής το άρθρο 363 παρ. 2 ΠΚ. Επιπλέον, η προσαγωγή του παθόντος δεν ήταν δυνατή αφού αυτός έπασχε από ψυχική ασθένεια, είχε ήδη εκθέσει τα περιστατικά στην μητέρα του και τους θεράποντες ιατρούς, αλλά και ενώπιον του ΜΟΔ, ενώ ο κατηγορούμενος είχε την δυνατότητα να προβεί σε επισημάνσεις και παρατηρήσεις ως προς τα αναγνωσθέντα πρακτικά.
Τέλος, επισημαίνεται ότι, ο όρος γενετήσια πράξη που χρησιμοποιείται στον νέο ΠΚ, αντί του όρου ασελγής πράξη, αναφέρεται στη συνουσία και στις ίσης βαρύτητας με αυτήν πράξεις (άρθρ. 336 ΠΚ) και έχει την έννοια που προσδιορίζει η νομολογία και η επιστήμη. Έτσι περιλαμβάνει πράξεις όπως η "παρά φύσιν" συνουσία, ο ετεροαυνανισμός, η πεολειχία και η αιδιολειχία ή η χρήση υποκατάστατων μέσων. Εξάλλου, ο όρος παραπλάνηση για την στοιχειοθέτηση του άρθρου 339 ΠΚ, περιλαμβάνει κάθε επίδραση επί της βουλήσεως του ανηλίκου, χωρίς την οποία αυτός δεν θα ελάμβανε την απόφαση να ενεργήσει την γενετήσια πράξη. Η έννοια της παραπλάνησης είναι ευρύτερη και δεν απαιτείται η πρόκληση πλάνης στον ανήλικο, ούτε χρειάζεται να υπήρξε κάποια εσωτερική αντίδρασή του έστω και ανεκδήλωτη η οποία να υπερνικήθηκε. Μάλιστα τέτοια υπάρχει και όταν ο ανήλικος εκδήλωσε πρώτος την επιθυμία τέλεσης της πράξης.
| Όροι χρήσης - Πολιτική απορρήτου - Χρήση Cookies |
|
© 2014-24 Εκδόσεις Σάκκουλα ΑΕ (Αθήνα, Θεσσαλονίκη), v.2 |
