Πρόσφατη νομολογία
20 Αυγ 2019
ΣυμβΑΠ 1001/2019 Τμ.ΣΤ: Δυνατή η χορήγηση τακτικής άδειας σε κρατούμενο που εκτίει ποινές ισόβιας κάθειρξης άνω της μιας
Αναιρείται λόγω εσφαλμένης εφαρμογής και ερμηνείας ουσιαστικής ποινικής διατάξεως και ελλείψεως ειδικής αιτιολογίας το υπ' αριθμ. 93/10.5.2019 Βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Βόλου, που είχε κρίνει ότι δεν είναι δυνατή η χορήγηση τακτικής άδειας στην περίπτωση που ο κρατούμενος έχει καταδικαστεί σε πλείονες της μίας ποινών ισόβιας κάθειρξης. Ειδικότερα, το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Βόλου, κατόπιν προσφυγής του Εισαγγελέως Πρωτοδικών Βόλου, είχε ακυρώσει την απόφαση του Πειθαρχικού Συμβουλίου του αρμόδιου Καταστήματος Κράτησης περί χορήγησης τακτικής άδειας απουσίας σε κρατούμενο, ο οποίος είχε καταδικαστεί σε συνολική ποινή 11 φορές ισόβιας κάθειρξης, κάθειρξης 25 ετών και φυλάκισης 2 ετών για τις πράξεις της ένταξης σε εγκληματική οργάνωση, ανθρωποκτονιών, τετελεσμένων και σε απόπειρα, ληστείας και ανυποταξίας.
Ο Άρειος Πάγος έκρινε ως εσφαλμένη τη θέση του Συμβουλίου ως προς τις τυπικές προϋποθέσεις για τη χορήγηση τακτικής άδειας. Συγκεκριμένα, το Συμβούλιο είχε κρίνει ότι δεν μπορεί να χορηγηθεί άδεια σε κρατούμενο που εκτίει άνω της μιας ποινές ισόβιας κάθειρξης, διότι ο νομοθέτης στο άρθρο 55 παρ. 1 άνω Σ.Κ. αναφέρεται σε "ποινή" και όχι σε "ποινές" ισόβιας κάθειρξης. Η θέση αυτή, η οποία φαίνεται να εδράζεται στη γραμματική διατύπωση του συγκεκριμένου άρθρου, είναι εσφαλμένη, καθώς ο νομοθέτης, στο αφηρημένο επίπεδο της κατάστρωσης διάταξης νόμου, χρησιμοποιεί πάντοτε τον ενικό αριθμό, χωρίς αυτό να υποδηλώνει ότι η εφαρμογή του εξαντλείται στην άπαξ πραγμάτωση του σχετικού κανόνα. Έτσι, σύμφωνα με την απόφαση του Αρείου Πάγου, η χορήγηση άδειας είναι δυνατή ανεξαρτήτως εάν ο κρατούμενος εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης πέραν της μιας. Η ερμηνεία αυτή εξάλλου συνάδει με την κρατούσα για το θέμα νομολογία (Γνωμ. Εισ. ΑΠ 14/14.11.2011, 2588/13.12.1995 και 7/21.10.1993), αλλά και την κρατούσα στη θεωρία αντίληψη, (βλ ενδεικτικά Π. Μπρακουμάτσος, «ο θεσμός της χορήγησης άδειας σε κρατουμένους κατά το ν. 2776/1999», Θεωρία και πράξη), σύμφωνα με την οποία στις περισσότερες της μιας ισόβιες καθείρξεις αρκεί η οκταετής πραγματική έκτιση της ποινής για τη χορήγηση της αδείας. Επομένως, εν προκειμένω, το προσβαλλόμενο βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Βόλου αναιρείται λόγω εσφαλμένης ερμηνείας του άρθρου 55 του νόμου 2776/1999 (Σωφρονιστικού Κώδικα).
Περαιτέρω, ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι το Συμβούλιο κακώς προέβη σε κρίση σχετικά με τη συνδρομή των ουσιαστικών προϋποθέσεων χορήγησης άδειας, αφού είχε προηγουμένως αποφανθεί ότι δεν πληρούνται οι τυπικές προϋποθέσεις. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η σχετική κρίση του Συμβουλίου θεμελιώθηκε σε αντιφατικές αιτιολογίες και, συνεπώς, το σχετικό βούλευμα αναιρείται και λόγω έλλειψης ειδικής αιτιολογίας κατ’ άρθρ. 139 ΚΠΔ.
Σύνδεσμος
ΣυμβΑΠ 1001/2019 Τμ.ΣΤ - Πλήρες κείμενο
