Με την κρινόμενη αίτηση, ασκηθείσα στις 11.1.2021, ο αιτών ζητεί την ακύρωση της κανονιστικής ρυθμίσεως που έτυχε ήδη εφαρμογής στην περίπτωσή του, δηλαδή ζητεί, κατ’ ουσίαν, την ακύρωση της υποχρεώσεως περιορισμού του κατ’ οίκον, η οποία επιβλήθηκε σ’ αυτόν κατ’ εφαρμογή των οριζομένων στο άρθρο έβδομο της Δ1α/ΓΠ.οικ. 959/7.1.2021 κοινής υπουργικής αποφάσεως, λόγω της επιστροφής του στη χώρα από το εξωτερικό, αρχικώς, στις 8.1.2021 και, στην συνέχεια, στις 16.1.2021. Κατά τον χρόνο, όμως, συζητήσεως της υποθέσεως (5.2.2021) είχε εξαντληθεί το ρυθμιστικό περιεχόμενο της προσβαλλομένης αποφάσεως, όσον αφορά τον αιτούντα, ενόψει του ότι η βάσει αυτής –αλλά και της νεώτερης Δ1α/ΓΠ.οικ.4534/21.1.2021 κοινής υπουργικής αποφάσεως, με την οποία κατ’ ουσίαν παρατάθηκε η ισχύς της ρητώς προσβαλλομένης έως τις 8.2.2021– υποχρέωσή του να παραμείνει στην οικία του επί επταήμερο τόσο μετά την πρώτη επιστροφή του (στις 8.1.2021) όσο και μετά την δεύτερη επιστροφή του από το εξωτερικό (στις 16.1.2021) είχε ήδη παύσει να ισχύει. Συνεπώς, κατά τον χρόνο συζητήσεως της υποθέσεως η δίκη προς ακύρωση της ως άνω υποχρεώσεως δεν είχε πλέον αντικείμενο και συνέτρεχε περίπτωση καταργήσεώς της σύμφωνα με το άρθρο 32 παρ. 2 του π.δ. 18/1989, καθώς ο αιτών δεν ισχυρίστηκε, και πολύ περισσότερο δεν απέδειξε, ότι είχε προγραμματίσει ταξίδι στο εξωτερικό, η επιστροφή από το οποίο θα ελάμβανε χώρα υπό την ισχύ της ως άνω νεώτερης κοινής υπουργικής αποφάσεως ή ότι συγκεκριμένοι προσωπικοί ή επαγγελματικοί λόγοι τον αναγκάζουν να ταξιδεύει τακτικά στο εξωτερικό και ότι, ως εκ τούτου, εξακολουθεί να υφίσταται αντικείμενο της δίκης για την ακύρωση της ως άνω νεώτερης κανονιστικής αποφάσεως προς αποτροπή της εκ νέου επιβολής σ’ αυτόν, με βάση την τελευταία αυτή απόφαση, της υποχρεώσεως του κατ’ οίκον περιορισμού. Περαιτέρω, κρίθηκε ότι ζήτημα συνεχίσεως της δίκης κατά το άρθρο 32 παρ. 3 του π.δ. 18/1989 δεν ετίθετο στην προκειμένη περίπτωση, εφ’ όσον η κ.υ.α. Δ1α/ΓΠ.οικ. 4534/21.1.2021 θεωρήθηκε ως συμπροσβαλλόμενη πράξη για μόνο τον λόγο ότι παρέτεινε την ισχύ των ρυθμίσεων της κ.υ.α. Δ1α/ΓΠ.οικ. 959/7.1.2021, κατ’ εφαρμογή των οποίων, ως εκ του χρόνου αφίξεώς του στη χώρα από το εξωτερικό, επιβλήθηκε στον αιτούντα η υποχρέωση τόσο του πρώτου όσο και του δεύτερου κατ’ οίκον περιορισμού, καθώς και ότι όσα ο αιτών επικαλέσθηκε προς συνέχιση της δίκης κατά το άρθρο 32 παρ. 2 του π.δ. 18/1989 δεν στοιχειοθετούσαν το προς τούτο απαιτούμενο, κατά την τελευταία αυτή διάταξη, ιδιαίτερο έννομο συμφέρον.