Με την 207/2022 απόφαση του Μονομελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Χανίων υποβλήθηκε στο Συμβούλιο της Επικρατείας προδικαστικό ερώτημα, κατ’ εφαρμογή του άρθρου 1 παρ. 2 του ν. 3900/2010, σχετικά με την από 24.3.2021 εκκρεμή ενώπιόν του αγωγή του ... κατά του Ελληνικού Δημοσίου. Με την αγωγή αυτή ο ενάγων ζήτησε να επιδικαστεί σ’ αυτόν, νομιμοτόκως από την επίδοση αυτής έως την πλήρη εξόφληση, το ποσό των 25.000,00 ευρώ, κατ’ ανάλογη εφαρμογή του άρθρου 932 του Αστικού Κώδικα (ΑΚ) σε συνδυασμό με το άρθρο 105 του ΕισΝΑΚ, ως χρηματική ικανοποίηση για την ψυχική οδύνη που υπέστη από τον θάνατο του πεθερού του ... στις 6.9.2016, ο οποίος, κατά τους ισχυρισμούς του, επήλθε από παράνομες ενέργειες και παραλείψεις οργάνων της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Βρυσών (ν. Χανίων) κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Για τη νόμιμη διεξαγωγή της δίκης προβλέπεται στη μεν παρ. 1 του άρθρου 128 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας επίδοση του εισαγωγικού δικογράφου στον καθού διάδικο, στη δε παρ. 2 του ιδίου άρθρου 128 επίδοση κλήσης για παράσταση κατά τη συζήτηση σε όλους τους διαδίκους, οι οποίες επιδόσεις διενεργούνται 60 τουλάχιστον ημέρες πριν από τη δικάσιμο με τη φροντίδα της γραμματείας του δικαστηρίου. Η διενέργεια των ανωτέρω επιδόσεων από τη γραμματεία του δικαστηρίου, προβλεπόμενη και για την αγωγή, εφόσον ο νόμος δεν διακρίνει, αποσκοπεί να διασφαλίσει την ενημέρωση του καθού ή του εναγομένου για το αντικείμενο της διαφοράς, καθώς και την ενημέρωση όλων των διαδίκων για τη δικάσιμο εκδίκασής της, αντιστοίχως, αποτελεί δε ειδικότερη εκδήλωση της αρχής της πρωτοβουλίας του δικαστηρίου για την πρόοδο της δίκης και της αρχής της εκατέρωθεν ακρόασης, οι οποίες αποτυπώνονται στα άρθρα 33 και 41 του ΚΔΔ, αντιστοίχως. Κατ’ ακολουθίαν, παράλειψη της επίδοσης του εισαγωγικού δικογράφου και της κλήσης για παράσταση ή μη νομότυπη ή εκπρόθεσμη επίδοση από τη γραμματεία του δικαστηρίου συνεπάγεται απαράδεκτο της συζήτησης και δη υπό την προϋπόθεση ότι οι προς ούς η επίδοση διάδικοι δεν παρίστανται κατά τη συζήτηση ή παρίστανται μεν και αντιλέγουν. Εξάλλου, η υποχρέωση για τη διενέργεια των ανωτέρω επιδόσεων εξακολουθεί να ισχύει (ως προς την αγωγή) και μετά την τροποποίηση του άρθρου 75 παρ. 2 του Κώδικα με το άρθρο 19 του ν. 3900/2010, εφόσον η προβλεπόμενη από την εν λόγω διάταξη επίδοση της αγωγής στο εναγόμενο Δημόσιο από τον ενάγοντα συνδέεται αποκλειστικά με το διάφορο ζήτημα της επέλευσης των ουσιαστικών αποτελεσμάτων της αγωγής. Σε περίπτωση, πάντως, κατά την οποία ο ενάγων παραλείψει να επιδώσει την αγωγή στο εναγόμενο και η αγωγή επιδοθεί στο τελευταίο με τη φροντίδα της γραμματείας του δικαστηρίου, κατά τους όρους της ανωτέρω παρ. 1 του άρθρου 128 του ΚΔΔ, εξασφαλίζεται η γνώση του εναγομένου για την άσκηση της αγωγής και το περιεχόμενο αυτής, απαίτηση δε στην περίπτωση αυτή για την εκ νέου επίδοση της αγωγής στο εναγόμενο με επιμέλεια του ενάγοντος, ενόσω δηλαδή η αγωγή έχει ήδη επιδοθεί με επιμέλεια της γραμματείας, θα αποτελούσε περιττή τυπολατρία. Κατ’ ακολουθίαν, με την επίδοση της αγωγής στο εναγόμενο με τη φροντίδα της γραμματείας του δικαστηρίου αναπληρώνεται η έλλειψη επίδοσης της αγωγής από τον ενάγοντα και, συνεπώς, επέρχεται διακοπή της παραγραφής της ένδικης αξίωσης, αν τυχόν η επίδοση αυτή έχει διενεργηθεί πριν από τη συμπλήρωση της παραγραφής, δεδομένου ότι μετά τη συμπλήρωση της παραγραφής δεν νοείται διακοπή της. Σε κάθε περίπτωση, δεν θεσπίζεται υποχρέωση της γραμματείας του δικαστηρίου να προβεί στην επίδοση αυτή πριν από τη συμπλήρωση της παραγραφής προκειμένου να διακοπεί η παραγραφή της ένδικης αξίωσης, καθώς τούτο επαφίεται στην πρωτοβουλία και ευθύνη του ενάγοντος.
| Όροι χρήσης - Πολιτική απορρήτου - Χρήση Cookies |
|
© 2014-2024 Εκδόσεις Σάκκουλα ΑΕ (Αθήνα, Θεσσαλονίκη), v.2 |