Πρόσφατη νομολογία
10 Σεπ 2019
ΟλΣτΕ 1302/2019: Ακύρωση όρων διοικητικής πράξης & ισχύς της πράξης
Η προσβαλλομένη απόφαση είναι ευνοϊκή για τους αιτούντες, αφού με αυτήν παρατείνεται η εφαρμογή μειωμένων συντελεστών Φ.Π.Α. στα νησιά με τα οποία συνδέονται οι αιτούντες. Συνεπώς, προεχόντως για τον λόγο αυτόν, η υπό κρίση αίτηση ακυρώσεως πρέπει να απορριφθεί ως ασκουμένη άνευ εννόμου συμφέροντος. Και ισχυρίζονται μεν οι αιτούντες ότι η ακύρωση της προσβαλλομένης αποφάσεως ζητείται ειδικώς α) κατά το μέρος που αναφέρεται και στηρίζεται στην προϋπόθεση για διαπίστωση ότι ο μέσος αριθμός των φιλοξενουμένων στα Κέντρα Υποδοχής και Ταυτοποίησης των νησιών υπερβαίνει την δυναμικότητα φιλοξενίας ανά νησί, και β) κατά το μέρος που η ισχύς της περιορίζεται σε ένα εξάμηνο από 1.1.2019 έως και 30.6.2019, όμως, κατά την έννοια της ήδη ισχύουσας διατάξεως της παραγράφου 4 του άρθρου 21 του Κώδικα Φ.Π.Α., κατ’ εφαρμογή της οποίας εκδόθηκε η προσβαλλομένη, η δοθείσα με αυτήν παράταση της εφαρμογής μειωμένων συντελεστών Φ.Π.Α. στις νήσους Λέρο, Λέσβο, Κω, Σάμο και Χίο συνδέεται αναπόσπαστα με τους δύο πληττόμενους όρους αυτής και, συνεπώς, τυχόν ακύρωση των δύο αυτών όρων της προσβαλλομένης αποφάσεως, κατά παραδοχή της υπό κρίση αιτήσεως, θα οδηγούσε στην ακύρωση της προσβαλλομένης στο σύνολό της, δηλαδή και κατά το μέρος που ωφελεί τους αιτούντες, σε αντίθεση με το αίτημά τους περί ακυρώσεως της πράξεως αυτής μόνον α) κατά το μέρος που αυτή διαπιστώνει την υπέρβαση της δυναμικότητας φιλοξενίας ανά νησί και β) κατά το μέρος που περιορίζει την μείωση σε ένα μόνον εξάμηνο, με αποτέλεσμα την υπαγωγή των αιτούντων στους γενικώς ισχύοντες στην χώρα συντελεστές Φ.Π.Α. Εξ άλλου, δοθέντος ότι η προσβαλλομένη απόφαση εκδόθηκε κατ’ εφαρμογή της όλως εξειδικευμένης και εξαιρετικής απαλλακτικής ρυθμίσεως της νέας παραγράφου 4 του άρθρου 21 του Κώδικα περί Φ.Π.Α. και όχι σε εκτέλεση των διατάξεων των νόμων 4334,4336 και 4389/2015, που κατήργησαν την εφαρμογή μειωμένων συντελεστών Φ.Π.Α. στα νησιά του Αιγαίου (εν γένει), οι λόγοι ακυρώσεως, με τους οποίους αμφισβητείται ευθέως το κύρος των ως άνω καταργητικών διατάξεων, κατ’ επίκληση αρχών και διατάξεων υπερνομοθετικής ισχύος, όπως, μεταξύ άλλων, της διατάξεως του άρθρου 101 παρ. 4 του Συντάγματος, όπου γίνεται ειδική αναφορά στις ιδιαίτερες συνθήκες των νησιωτικών (και ορεινών) περιοχών της χώρας, τις οποίες ο νομοθέτης υποχρεούται να λαμβάνει υπ’ όψη μεριμνώντας για την ανάπτυξη τους, δεν προβάλλονται παραδεκτώς στην παρούσα δίκη, ανεξαρτήτως εάν βάσει του άρθρου 101 παρ. 4 του Συντάγματος υφίσταται πράγματι δέσμευση του νομοθέτη συνισταμένη σε υποχρέωση αυτού να διατηρεί στις νησιωτικές εν γένει περιοχές τους συντελεστές του φόρου προστιθεμένης αξίας μειωμένους σε σχέση με τους ισχύοντες στην λοιπή χώρα (Μειοψ.).
Σύνδεσμος
ΟλΣτΕ 1302/2019 – Πλήρες κείμενο
