Από τις διατάξεις των παρ. 1 έως 5 του άρθρου 66 του ΚΦΔ (Ν. 4174/2013), όπως τροποποιήθηκαν με τον Ν. 4337/2015 και ισχύουν για τις πράξεις που τελέσθηκαν μετά την 17.10.2015, συνάγεται ότι σε περίπτωση αποδοχής εικονικών φορολογικών στοιχείων, που χρησιμοποιήθηκαν για την τέλεση άλλης φορολογικής εγκληματικής πράξης των παρ. 1 έως 4 του άρθρου 66, ο δράστης τιμωρείται μόνο για την τελευταία, ως αυτουργός ή συμμέτοχος, καθώς η πρώτη πράξη απορροφάται από τη δεύτερη. Η νέα αυτή ρύθμιση καθιερώνει φαινόμενη κατ’ ιδέαν συρροή μεταξύ των δύο αδικημάτων και είναι επιεικέστερη, κατά την έννοια του άρθρου 2 παρ. 1 ΠΚ, της προϊσχύσασας του άρθρου 19 παρ.1 και 4 του ν. 2523/1997 (πρβλ ΑΠ 742/2020, ΑΠ 342/2020, ΑΠ 244/2020). Ωστόσο, αν η κύρια πράξη δεν μπορεί να τιμωρηθεί με βάση την απορροφώσα διάταξη, λ.χ. επειδή συντρέχει λόγος εξάλειψης του αξιοποίνου (παραγραφή, έμπρακτη μετάνοια κλπ) ή προσωπικός λόγος απαλλαγής από την ποινή (υπαναχώρηση), τότε η φαινομενικώς συρρέουσα πράξη ανακτά την αυτοτέλειά της, αναβιώνει και τιμωρείται κανονικά (ΟλΑΠ 1284/1992, ΑΠ 930/2001).

Εν προκειμένω, οι κατηγορούμενοι προέβαλαν τον ισχυρισμό ότι η κατ’ εξακολούθηση αποδοχή εικονικών φορολογικών στοιχείων εκ μέρους τους, με σκοπό να εμφανίσουν μειωμένα κέρδη και να μειώσουν το ποσό του φόρου εισοδήματος και του ΦΠΑ,  απορροφήθηκε από την πράξη της μη καταβολής φόρου. Επίσης, ισχυρίστηκαν ότι είχαν υποβάλει συμπληρωματικές δηλώσεις και είχαν καταβάλει το ποσό που τους είχε καταλογιστεί, ενώ ο συμπληρωματικός φόρος ήταν κατώτερος των 100.000,00 € και, επομένως, η πράξη της μη καταβολής φόρου είχε καταστεί ανέγκλητη.

Το Δικαστήριο έκρινε ότι, ο εν λόγω ισχυρισμός προβλήθηκε αορίστως, αφού μεταξύ άλλων δεν προσδιορίστηκε σε ποια διαχειριστική περίοδο και παραβάσεις αντιστοιχούσε ο συμπληρωματικός φόρος που καταλογίστηκε και, ως εκ τούτου, δεν είναι σαφές αν αυτός πράγματι ταυτίζεται με το σύνολο του φόρου εισοδήματος και ΦΠΑ στην αποφυγή των οποίων αποσκοπούσαν οι κατηγορούμενοι με την αποδοχή των εικονικών τιμολογίων. Άλλωστε, παρατηρείται ότι δεν στοιχειοθετείται η πράξη της μη καταβολής φόρου και, συνεπώς δεν τίθεται ζήτημα απορρόφησης κάποιας άλλης πράξης από αυτήν. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, αν ήθελε θεωρηθεί ότι κατ’ εφαρμογή της παρ. 3 περ. α΄ του άρθρου 66 του Ν. 4174/2013 η φοροδιαφυγή έχει καταστεί μη αξιόποινη, όπως επικαλέστηκαν οι κατηγορούμενοι, τότε και πάλι, σύμφωνα με τις ως άνω σκέψεις, αναβιώνει η αυτοτέλεια της διάταξης της παρ. 5 εδ. β΄ περ. α΄ του άρθρου 66 του ίδιου Νόμου. Συνακόλουθα, το Δικαστήριο έκρινε ένοχους τους κατηγορούμενους για την πράξη της αποδοχής εικονικών τιμολογίων και καταδίκασε αυτούς σε ποινή φυλάκισης 12 μηνών.