Αστική ευθύνη Δημοσίου από ζημιογόνες πράξεις/παραλείψεις οργάνων του ενταγμένων στη δικαστική λειτουργία∙ καθίσταται δυνατή η αποκατάσταση της ζημίας που προκαλείται από τη ζημιογόνο δράση και των οργάνων που είναι ενταγμένα στη δικαστική λειτουργία, πλην όμως, ελλείψει νομοθετικού πλαισίου η σχετική αξίωση δεν είναι δυνατόν να ασκηθεί με τους όρους του άρθρου 105 ΕισΝΑΚ, ευθέως ή αναλόγως εφαρμοζομένης, ούτε με ευθεία επίκληση της διάταξης του άρθρου 4 παρ. 5 Συντ.∙ στην μη εισέτι δικαστικώς επιδιώξιμη ζημία εντάσσεται και η προκληθείσα από τα ενταγμένα στη δικαστική λειτουργία όργανα κατά την άσκηση όχι μόνο του δικαιοδοτικού αλλά και του εν γένει δικαστικού τους έργου∙ ως όργανα ενταγμένα στη δικαστική λειτουργία νοούνται, από την άποψη αυτή, πέραν των δικαστικών λειτουργών και σχηματισμών, και εκείνα (τα όργανα) που τους επικουρούν, ασκώντας, υπό την εποπτεία τους, καθήκοντα που συνδέονται με το δικαστικό τους έργο. Περίπτωση αγωγής με την οποία ο ενάγων επιδιώκει να αναγνωρισθεί η υποχρέωση του Ελληνικού Δημοσίου να του καταβάλει ποσό ως χρηματική ικανοποίηση προς αποκατάσταση της ηθικής βλάβης που υπέστη, από την προσβολή της προσωπικότητάς του, προκληθείσας αφενός μεν από την παράνομη ανάρτηση, από το ΕλΣυν, στην ιστοσελίδα αυτού, δικαστικής απόφασης, χωρίς προηγούμενη ανωνυμοποίηση των στοιχείων του, αφετέρου δε από τη μη προσήκουσα μέριμνα των αρμόδιων οργάνων του ΕλΣυν σχετικά με την επίδοση, σ’ αυτόν, της ίδιας δικαστικής απόφασης∙ εν προκειμένω, τυχόν αξίωση εγερθείσα επί τη βάση βλάβης, περιουσιακής τε και ηθικής, δεν δύναται να αχθεί, επί του παρόντος, προς δικαιοδοτική κρίση. Μεταστροφή νομολογίας επί ζητημάτων ερμηνείας κανόνων του θετικού δικαίου∙ δεν παραβιάζει τις αρχές της ασφάλειας δικαίου και της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης∙ εξαιρέσεις∙ οι ως άνω αρχές ουδόλως υποχρεώνουν τα δικαστήρια σε χρονική μετάθεση των εννόμων συνεπειών που συνεπάγεται η νομολογιακή μεταστροφή και, ειδικότερα, στην εφαρμογή των κανόνων και αρχών που αποτελούν το αντικείμενό της στις εκκρεμείς κατά τη δημοσίευση της απόφασης που την επιφέρει υποθέσεις, εκτός εάν η μεταστροφή αφορά: α) σε ζητήματα παραδεκτού του ασκηθέντος ενδίκου βοηθήματος ή μέσου, β) σε δικαιώματα, αξιώσεις ή εύλογες προσδοκίες, οι οποίες ερείδονται επί παγιωθείσας νομολογίας και καθίστανται, για τον λόγο αυτόν, άξιες προστασίας παρά τη μεταστροφή που συνεπάγεται την εφεξής μη αναγνώρισή τους∙ δεν νοείται άμεση εφαρμογή κανόνα αποτελούντος προϊόν νομολογιακής μεταστροφής κατά παραβίαση της αρχής της προβλεψιμότητας∙ ούτως, η κρίση περί απαραδέκτου της ένδικης αγωγής δεν κωλύεται από τις ανωτέρω αρχές∙ το διαγνωσθέν απαράδεκτο δεν συνδέεται με τις δικονομικές προϋποθέσεις άσκησής της κατά τον ΚωδΔιοικΔ ενώ, οι ένδικες αξιώσεις δεν στηρίζονται σε πάγια νομολογία, δοθέντος του ότι: α) ο κανόνας της ανάλογης εφαρμογής του άρθρου 105 ΕισΝΑΚ σε περίπτωση προδήλου ή βαρέος σφάλματος τέθηκε για πρώτη φορά με την ΣτΕ (Ολ.) 1501/2014, υιοθετήθηκε δε ακολούθως από τα Τμήματα του Δικαστηρίου σε μικρό αριθμό διαφορών και β) μεταξύ της δημοσίευσης της ανωτέρω απόφασης και της άσκησης της ένδικης αγωγής μεσολάβησε χρονικό διάστημα περίπου επτά ετών, μέσα στο οποίο δεν δημοσιεύθηκε ικανός αριθμός αποφάσεων με αντικείμενο το ίδιο νομικό ζήτημα, με συνέπεια να μην μπορεί να γίνει λόγος για παγίωση της νομολογίας του ΣτΕ επί του ζητήματος αυτού.