Το επίμαχο Πρακτικό του ΔΟΑΤΑΠ έχει καθαρά κανονιστικό χαρακτήρα διότι ρυθμίζει ζητήματα τα οποία απασχολούν τον Οργανισμό σχετικά με το θέμα της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης και θέτει πρόσθετους κανόνες που αφορούν την ακολουθητέα διαδικασία φοίτησης και εξέτασης των σπουδαστών αλλά και τις προϋποθέσεις κτήσης (και συνακόλουθα αναγνώρισης από τον Οργανισμό) των σχετικών τίτλων. Οι κανόνες όμως αυτοί όχι μόνο δεν περιλαμβάνονται στην σχετική ρύθμιση του άρθρου 4 παρ. 2 του Ν. 3328/2005 αλλά στην ουσία τροποποιούν τις διατάξεις αυτές, ενώ ουδεμία ειδική εξουσιοδοτική διάταξη υφίσταται η οποία να προσδίδει στον ΔΟΑΤΑΠ ή τα όργανα αυτού τη δυνατότητα αυτή. Περαιτέρω, το επίμαχο Πρακτικό του ΔΟΑΤΑΠ είναι και παράνομο για τον λόγο ότι το ως άνω περιεχόμενό του αντίκειται στις προϋποθέσεις του Ν. 3328/2005 για την ακαδημαϊκή αναγνώριση αλλοδαπών τίτλων σπουδών εξ αποστάσεως, δια της οποίας αναγνώρισης διευκολύνεται η περαιτέρω συμμετοχή στο ελληνικό ακαδημαϊκό γίγνεσθαι των κατόχων των τίτλων αυτών, και μάλιστα σε γνωστικά αντικείμενα που συμβάλλουν στην ανάπτυξη της τέχνης, επιστήμης, έρευνας και διδασκαλίας, σύμφωνα με το άρθρο 16 παρ. 1 του Συντάγματος. Συνεπώς, το επίμαχο Πρακτικό του ΔΟΑΤΑΠ είναι διττώς παράνομο, διότι: α) έχει εκδοθεί κατά παράβαση του άρθρου 43 παρ. 2 του Συντάγματος (χωρίς νομοθετική εξουσιοδότηση) και β) είναι αντίθετο κατά το περιεχόμενό του προς το άρθρο 16 παρ. 1 του Συντάγματος. Άλλωστε, κατά την πάγια νομολογία του ΣτΕ, ο ΔΟΑΤΑΠ στερείται οιασδήποτε κανονιστικής αρμοδιότητας αφού από καμία διάταξη νόμου δεν πηγάζει η εξουσία αυτή. Επομένως, το ως άνω πρακτικό του Δ.Σ. του ΔΟΑΤΑΠ δεν υφίσταται στον νομικό κόσμο, δεν παράγει ουδέν έννομο αποτέλεσμα και η Διοίκηση του Οργανισμού οφείλει άμεσα να το ανακαλέσει, η δε ανάκληση δε αυτή πρέπει να ανατρέχει στο χρονικό σημείο της έκδοσής του.