Ο Άρειος Πάγος επικύρωσε την απόφαση του δικαστηρίου της ουσίας ως προς την ενοχή του κατηγορουμένου για την πράξη της ενδοοικογενειακής σωματικής βλάβης εναντίον πλειόνων μελών της οικογένειάς του. Συγκεκριμένα, κρίθηκε ότι αυτός επιτέθηκε στην μία κόρη του, την έριξε στο έδαφος, την κλώτσησε και της προξένησε κακώσεις στο σώμα και στη συνέχεια επιτέθηκε στην έτερη κόρη του, την χτύπησε με γροθιές στο πρόσωπο και της προξένησε εκχύμωση κατά την αριστερή ζυγωματική χώρα με ήπιο συνοδό οίδημα, κεφαλαλγία και ζάλη. Το δικαστήριο της ουσίας έκρινε ότι η προκληθείσα σωματική βλάβη δεν ήταν ασήμαντη ή εντελώς ελαφρά, αφού η εγκαλούσα προσέφυγε σε ιατροδικαστή, ο οποίος την κατέγραψε ως απλή σωματική βλάβη, ενώ ο χρόνος νόσησης ανήλθε στις 3 ημέρες από τον τραυματισμό της. Εξάλλου, το πλήγμα που δέχτηκε η εγκαλούσα θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρή κάκωση κεφαλής. Συνακόλουθα, ο κατηγορούμενος κηρύχθηκε ένοχος για την πρόκληση ενδοοικογενειακής σωματικής βλάβης, υπό την έννοια του εδ. α' της παρ. 1 του άρθρ. 308 ΠΚ. Ο Άρειος Πάγος επισημαίνει ότι, η απόρριψη του ισχυρισμού του κατηγορουμένου περί του είδους της βλάβης δεν είναι αυτοτελής, αλλά αρνητικός της κατηγορίας και, επομένως, δεν απαιτείται να συνοδεύεται από ειδική αιτιολογία.

Αντιθέτως, ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι είναι αυτοτελής ο ισχυρισμός περί συνδρομής στο πρόσωπο του κατηγορουμένου ελαφρυντικής περίστασης κατ’ άρθρ. 84 παρ. 2 του ΠΚ, αφού η παραδοχή του οδηγεί σε επιβολή μειωμένης ποινής. Εξάλλου, η ελαφρυντική περίσταση που θεσπίζεται στη διάταξη του άρθρου 84 παρ.2 στοιχείο ε' του νέου ΠΚ και συνίσταται στο ότι "ο υπαίτιος συμπεριφέρθηκε καλά για σχετικά μεγάλο διάστημα μετά την πράξη του, ακόμα και κατά την κράτησή του", είναι ευμενέστερη της προϊσχύσασας, καθόσον η καλή συμπεριφορά του υπαιτίου κρίνεται κατά και μετά την κράτησή του, δηλαδή ακόμη και όταν υφίσταται τον εξαναγκασμό της φυλακής, ως δείγμα της αντικειμενικά αξιολογούμενης υποχρέωσής του να συμπεριφέρεται "καλά", δηλαδή νόμιμα. Εν προκειμένω, από την τέλεση της πράξης είχε παρέλθει χρονικό διάστημα σχεδόν οκτώ ετών κατά τη διαδρομή του οποίου, σύμφωνα με τον ισχυρισμό της υπεράσπισης, ο κατηγορούμενος συμπεριφέρθηκε άψογα, διαβιώνοντας ειρηνικά με τους συνανθρώπους του, εργαζόμενος αδιάκοπα, επιδεικνύοντας πάντοτε προθυμία, και μην έχοντας δημιουργήσει κανένα πρόβλημα, οιασδήποτε φύσεως, σε τρίτο, εκτελώντας μάλιστα χρέη ως Αντιδήμαρχος με πλείονες αρμοδιότητες. Ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι, η αιτιολογία της προσβαλλόμενης απόφασης ως προς την απόρριψη της ελαφρυντικής περίστασης είναι ελλιπής, καθόσον το δικαστήριο της ουσίας δέχτηκε ότι τα επικαλούμενα από την υπεράσπιση δεν θεμελιώνουν θετική δραστηριότητα, δίχως όμως να διαλαμβάνει αρνητικά περιστατικά, ούτε να αιτιολογεί γιατί η ως άνω εκτιθέμενη συμπεριφορά δεν είναι δηλωτική της μεταστροφής του χαρακτήρα του κατηγορουμένου και της αρμονικής του συμβίωσης στην κοινωνία. Για τους λόγους αυτούς, αναίρεσε εν μέρει την απόφαση του Τριμελούς Εφετείου (Πλημμελημάτων) Αθηνών ως προς τη διάταξή της περί απόρριψης της συνδρομής της ελαφρυντικής περίστασης.